16 oktober 2012, dinsdag
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
16 Oktober 2012 | Portugal, Ribeira Brava
Eén van de meest favoriete boeken uit mijn jeugd speelt zich af rond een zevensprong. De hoofdpersoon moet alle zeven wegen gaan om zijn doel te bereiken. Bij Poiso, op een bergpas, ligt een viersprong. Uit alle windrichtingen komen hier, op anderhalve kilometer hoogte, vier wegen samen.
De eerste weg voert naar Funchal, of andersom natuurlijk want daar komen we net vandaan.
De tweede weg brengt ons bij de Pico de Areiro en (in de verte) de Pico Ruivo. Dit zijn de hoogste toppen van het eiland: geel, dor en soms totaal onzichtbaar door de vele wolkenflarden die in het dal eronder ontstaan, als ware het een grote kookketel. Je kunt van de ene Pico naar de andere lopen, maar waarom zouden we? Vanaf ons stenen bankje hebben we het mooiste uitzicht dat je maar kunt wensen, dus kijken we naar de vele avonturiers die ons passeren en even later als mieren tegen de berg op lijken te kruipen. We hoeven ons niet meer te bewijzen…..
Eenmaal terug op de viersprong “doen we een bakkie” met overheerlijke sinaasappelcake in een tot restaurant omgetoverd herdersverblijf met uitzicht op: een parkeerplaats. Hoe krijgen ze het voor elkaar, terwijl er zoveel mooi landschap is om een terras op aan te leggen?
De derde weg voert naar Faial, maar zover gaan we niet. We stoppen bij Ribeiro Frio (Koude Beek), met een forellenkwekerij en tevens startpunt van een aantal wandelingen langs de Levada do Furado. Wij kiezen voor een korte wandeling die ons naar de Balcões voert, een uitzichtpunt op de pieken en dalen van centraal Madeira en in de verte -als altijd- de zee. Tussen de wolken door. Voor de lokale vinkjes is dit het paradijs: wandelaars die moeten wachten op uitzicht grijpen al snel naar koek en chips. Hun van vermoeidheid en zuurstofgebrek trillende vingers laten genoeg kruimels vallen om een hele vogelpopulatie in stand te houden. In hun brutale, zwarte kraaloogjes kan de mens geen kwaad meer doen.
Via de vierde weg komen we, via Santo da Serra, uiteindelijk uit in Santa Cruz. Dit is één van de oudste nederzettingen op het eiland en wordt weinig door toeristen bezocht. En dat is jammer, want dit is de enige plaats die we hier gezien hebben met een echte badplaats-uitstraling en een echt Zuideuropese sfeer. Het heeft alles wat wij leuk vinden: bootjes, vliegtuigjes, een prachtig oud kerkje met daarvoor een plantsoen vol oude mannetjes die domino spelen, restaurantjes, witte huisjes met rode dakpannen. De dikke wolkendeken die al de hele middag over het eiland hangt, kan ons hier niet bereiken. Wat wil een mens nog meer?
Vandaag zijn we alle wegen van de viersprong gegaan, en wat een prachtige dag is het geworden!
De eerste weg voert naar Funchal, of andersom natuurlijk want daar komen we net vandaan.
De tweede weg brengt ons bij de Pico de Areiro en (in de verte) de Pico Ruivo. Dit zijn de hoogste toppen van het eiland: geel, dor en soms totaal onzichtbaar door de vele wolkenflarden die in het dal eronder ontstaan, als ware het een grote kookketel. Je kunt van de ene Pico naar de andere lopen, maar waarom zouden we? Vanaf ons stenen bankje hebben we het mooiste uitzicht dat je maar kunt wensen, dus kijken we naar de vele avonturiers die ons passeren en even later als mieren tegen de berg op lijken te kruipen. We hoeven ons niet meer te bewijzen…..
Eenmaal terug op de viersprong “doen we een bakkie” met overheerlijke sinaasappelcake in een tot restaurant omgetoverd herdersverblijf met uitzicht op: een parkeerplaats. Hoe krijgen ze het voor elkaar, terwijl er zoveel mooi landschap is om een terras op aan te leggen?
De derde weg voert naar Faial, maar zover gaan we niet. We stoppen bij Ribeiro Frio (Koude Beek), met een forellenkwekerij en tevens startpunt van een aantal wandelingen langs de Levada do Furado. Wij kiezen voor een korte wandeling die ons naar de Balcões voert, een uitzichtpunt op de pieken en dalen van centraal Madeira en in de verte -als altijd- de zee. Tussen de wolken door. Voor de lokale vinkjes is dit het paradijs: wandelaars die moeten wachten op uitzicht grijpen al snel naar koek en chips. Hun van vermoeidheid en zuurstofgebrek trillende vingers laten genoeg kruimels vallen om een hele vogelpopulatie in stand te houden. In hun brutale, zwarte kraaloogjes kan de mens geen kwaad meer doen.
Via de vierde weg komen we, via Santo da Serra, uiteindelijk uit in Santa Cruz. Dit is één van de oudste nederzettingen op het eiland en wordt weinig door toeristen bezocht. En dat is jammer, want dit is de enige plaats die we hier gezien hebben met een echte badplaats-uitstraling en een echt Zuideuropese sfeer. Het heeft alles wat wij leuk vinden: bootjes, vliegtuigjes, een prachtig oud kerkje met daarvoor een plantsoen vol oude mannetjes die domino spelen, restaurantjes, witte huisjes met rode dakpannen. De dikke wolkendeken die al de hele middag over het eiland hangt, kan ons hier niet bereiken. Wat wil een mens nog meer?
Vandaag zijn we alle wegen van de viersprong gegaan, en wat een prachtige dag is het geworden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
