06. Addo Elephant N.P. (23 + 24 oktober 2011)

En opeens is het er. Afrika
De lucht is helder blauw, warme golven glijden over een oneindige vlakte. Een stoffig weggetje voert ons weg van de “Cote ’d Azur”, we hebben even geen behoefte aan strand of Port Elizabeth.
Daar is de poort van het Addo Elephant National Park. Hier begint een ander land, andere wetten.
Na wat formaliteiten te hebben afgehandeld betrekken we ons huisje. Rieten dak, openslaande deuren, houten veranda, het geluid van de wind en het leven in de bush. Perfect.
Het wordt nu snel donker en we nemen plaats in het grote vehikel voor de Night Drive.
De chauffeur maakt omzichtig het hek open, overal schrikdraad. Voor overige bezoekers is het park nu hermetisch afgesloten. Kronkelweggejes naar Domkrag Dam, Gwarrie Pan, Nyati Waterhole.
Medepassagiers poetsen nog maar eens hun verrekijker of controleren de accu van de camera.
Daar links! De gids, die op een verhoogde stoel naast de bestuurder zit, wijst richting Kudu. Hun gedraaide hoorns glimmen in het restje avondzon. De wijfjes scharrelen verderop in de struiken.
De truck zet zich weer in gang, de Kudu kunnen we afvinken op de lijst van gespotte dieren.
Nu de zon onder is gegaan wordt het behoorlijk fris. Een half uur van het basiskamp en het is zover:
“there you can see Elephant”. Met beheerste stem verstrekt onze ranger zijn informatie maar het dier aan de rand van de drinkplaats eist alle aandacht op. Terecht. Water spuit omhoog van de slurf, het silhouet van de olifant tegen de avondkleuren.
Langzaam drentelt de nog jonge olifant achter ons langs de bush in. Ook aan de andere kant van de weg horen we geritsel: drie dikke konten bewegen , takken worden vermorzeld, het valt niet mee om een mooi portret te maken maar eindelijk mogen we ook hun majestueuze slagtanden te zien.
Er wordt een soort zoeklicht aangezet als we een tweede groep olifanten ontwaren. Wapperende oren in het flitslicht van de paparazzi. Twee jonge mannetjes houden een schijngevecht. Als ze later groot zijn zullen ze om de vrouwen vechten. Olifant kunnen we afvinken. En ook buffel. Een hele kudde steekt het pad over en laat een spoor stront achter. Het hele park stinkt ernaar trouwens.
Een grote buffel schuurt z’n kop aan de waarschuwing STAY IN YOUR VEHICLE.
We zijn zowat versteend van de kou als we in het gebied komen waar leeuwen zouden zijn.
Bij Zuurkop Lookout Point gaat de lawaaierige motor weer even uit.
De lichtbundel uit de grote zaklamp zwiept over het doornige groen, een uil scheert voorbij. Het gehuil van jakhalzen in de verte maakt het nog spannender.
Maar geen enkel dier laat zich nog zien. Als het hek achter ons weer dicht gaat worden we nagestaard door een verbaasde haas. Kunnen we ook afvinken.

Om vijf uur gaat de wekker en buiten gaan honderden ringtones af. Ook Afrikaanse vogels zingen vroeg. In het ochtendgloren neemt de safariwagen ditmaal de onverharde routes door het park.
Het is niet minder koud dan gisteravond maar we zijn wel wat beter voorbereid.
De dieren zouden zich op dit uur nog niet hebben teruggetrokken in hun schuilplaats, maar omdat vandaag nog niemand in het park is geweest weet de gids niet waar alles nu zo’n beeje uithangt .
Behalve een mooie jakhals en twee zebra’s blijft de score minimaal. Olifanten spelen verstoppertje maar vergeten dat ze iets te groot zijn voor de struik waarachter ze zich hebben verschanst.
Kop of kont op de foto. Een eenzame reiger werkt net een muis naar binnen.

Wij genieten na afloop van een Engels ontbijtje. In het riet naast het restaurant hebben gele wevervogels hun nest gewoven. Ook de Red Bishop fladdert in knalrood mantelpakje voorbij.
Het wasgoed droogt lekker op de veranda, ik poets de ramen van de auto en neem een duik in het naastgelegen zwembad. Het is heerlijk rustig, Anke knapt een uiltje.
Als we aan het eind van de middag met de huurauto het park inrijden staan we al gauw oog in oog met een mooi paar zebra’s. Er is geen grote kudde in de buurt. Wel “struikelen” we over de Kudu-antilope’s, geen wonder dat ze in stoofpannetjes terecht komen.
BEWARE OF LIONS staat er op het bordje bij het uitzichtpunt. Hier mag je, op eigen risico, wel de auto uit. Er is echter niets dan het weidse landschap en enkele ganzen te zien.
Zo kachelen we langzaam langs het struikgewas en neurieën een liedje van Toon Hermans.
Dan is er opeens een serieuze file. Twee grote campers en een landrover staan dwars over de weg.
Alle telelenzen wijzen naar links en niemand maakt ruimte voor ons. Daar moet toch wat zitten.
En ja hoor! Een stoere mannetjesleeuw steekt z’n kop hoog genoeg boven het gras. WAAW!
Elke termietenheuvel die we daarna tegenkomen lijkt op een leeuw. Meer dan een mestkever komen we niet meer tegen, maar wie het kleine niet eert …
In het basiskamp is nu wat meer bedrijvigheid, vooral bij het uitzichtpunt voor de grote drinkplaats.
Twee olifanten schuifelen als een verliefd stelletje rond de modderpoel. Dan voegt zich een derde bij hen. Nu lijkt het meer een familiereünie. Slurf aan slurf. Onvergetelijk moment.
Bij het water spoelen ze hun muilen schoon. Het zijn mischien drie broers, denkt Anke hardop.
Wanneer de twee grootsten samen wat intiemer worden en vier slurven tonen, vermoed ik wat anders. Het is hoe dan ook een schitterend schouwspel aan het eind van ons verblijf in Addo.
En die sterrenhemel is ook All Inclusive.