Mei 6, 2014
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
06 Mei 2014 | Portugal, Camacha
Het schiereiland kreeg dezelfde naam als het eerste schip dat deze baai ruim zeshonderd jaar geleden binnenvoer: São Lourenço.
Toen stond er nog een woud van bomen maar de aanblik is nu kaal. De grond krijgt telkens een andere kleur op deze dorre vulkanische uitloper. We hebben een stevige wandeling uitgezocht. “Alleen voor ervaren wandelaars”, staat er op de kaart.
Dat zijn we niet. We zien dus wel hoe ver we komen. Het is schitterend helder weer waardoor we de Ilhas Desertas duidelijk zien liggen. Daar kom je alleen over zee en met een vergunning want het is een natuurreservaat.
Ook op onze tocht langs steile wanden worden we geacht de natuur ongemoeid te laten.
Er staan genoeg bijzondere plantjes aan weerszijden van het pad, niet veel breder dan een misstap, maar het waait hier zo hard dat Anke de flora niet van dichtbij wil zien. We worden bijna, echt bijna, van de rotsen geblazen. Anke bedwingt een paar tranen want ze moet zichzelf op deze klippen telkens overwinnen.
Gelukkig zijn er geweldige plekken om uit te rusten en van het maanlandschap te genieten.
De hellingen zijn soms met een felgeel bloementapijt gestoffeerd. De turquoise zee beukt op bizar gevormde rotsen, roestkleurig dan weer oker of groenzwart.
Na tweeëneenhalf uur ”sjouwen” bereiken we een soort oase: Casa do Sardinha.
Dit is ons keerpunt, we laten de laatste top met rust. Pal daarachter liggen nog twee eilanden die net zo grillig en woest zijn. Perfecte plek voor een vuurtoren.
Sommige wandelaars dalen af naar een piepklein strandje en koelen af in de Atlantische golven.
De terugweg leggen we een stuk sneller af. Worden we soms ervaren wandelaars ?
Als je hoofd boven de richel aan de noordkust uitsteekt krijg je de volle laag gruis in je gezicht die de wind met zich meebrengt.Toch is het mogelijk aan de einder het eiland Porto Santo te ontwaren.
Nu en dan komt er een vliegtuig over. Ponta São Lourenço is het eerste stukje Madeira dat je door de lucht bereikt.
En zo zullen we het binnenkort door het raampje van de Boeing onder ons door zien verdwijnen …
Toen stond er nog een woud van bomen maar de aanblik is nu kaal. De grond krijgt telkens een andere kleur op deze dorre vulkanische uitloper. We hebben een stevige wandeling uitgezocht. “Alleen voor ervaren wandelaars”, staat er op de kaart.
Dat zijn we niet. We zien dus wel hoe ver we komen. Het is schitterend helder weer waardoor we de Ilhas Desertas duidelijk zien liggen. Daar kom je alleen over zee en met een vergunning want het is een natuurreservaat.
Ook op onze tocht langs steile wanden worden we geacht de natuur ongemoeid te laten.
Er staan genoeg bijzondere plantjes aan weerszijden van het pad, niet veel breder dan een misstap, maar het waait hier zo hard dat Anke de flora niet van dichtbij wil zien. We worden bijna, echt bijna, van de rotsen geblazen. Anke bedwingt een paar tranen want ze moet zichzelf op deze klippen telkens overwinnen.
Gelukkig zijn er geweldige plekken om uit te rusten en van het maanlandschap te genieten.
De hellingen zijn soms met een felgeel bloementapijt gestoffeerd. De turquoise zee beukt op bizar gevormde rotsen, roestkleurig dan weer oker of groenzwart.
Na tweeëneenhalf uur ”sjouwen” bereiken we een soort oase: Casa do Sardinha.
Dit is ons keerpunt, we laten de laatste top met rust. Pal daarachter liggen nog twee eilanden die net zo grillig en woest zijn. Perfecte plek voor een vuurtoren.
Sommige wandelaars dalen af naar een piepklein strandje en koelen af in de Atlantische golven.
De terugweg leggen we een stuk sneller af. Worden we soms ervaren wandelaars ?
Als je hoofd boven de richel aan de noordkust uitsteekt krijg je de volle laag gruis in je gezicht die de wind met zich meebrengt.Toch is het mogelijk aan de einder het eiland Porto Santo te ontwaren.
Nu en dan komt er een vliegtuig over. Ponta São Lourenço is het eerste stukje Madeira dat je door de lucht bereikt.
En zo zullen we het binnenkort door het raampje van de Boeing onder ons door zien verdwijnen …
-
07 Mei 2014 - 18:24
Mama:
griezelig zo'n steile wandeling. ik bibber al als ik het lees. maar wat een mooie bloemen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
