13 en 14 juni (Rocamadour)

De rit van de vallei van de ene rivier (Loire) naar de andere (Lot) is een lange. We doen er bijna een hele dag over. Rocamadour is de volgende bestemming. Een plaats om letterlijk duizelig van te worden en absoluut niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Vele middeleeuwse huizen lijken tegen een rotswand aangeplakt. Daarboven een sereen bedevaartsoord voor een heilige: Sint Amadour (inderdaad, wij ook niet). Op de top van de rots staat nog een kasteel. Privé-bezit; zouden wij ook we willen. Door de oude straat (er is er maar één) schuiffelen de vele, vele dagjesmensen. Op de lijst van meestbezochte, Franse bezienswaardigheden staat Rocamadour op nummer twee. We geloven het onmiddellijk. We wachten daarom tot een uur of vijf, tot de bui is overgetrokken, het licht zachter wordt en de bussen zijn vertrokken. Dan dalen we af en genieten. En gaan met de lift weer omhoog, je kunt tenslotte ook overdrijven!

Naast het stadje zelf, is de grootste attractie hier niet een dierentuin, apenbos of insectarium (hoewel die hier ook zijn), maar een grot: de Gouffre de Padirac. Wij bezoeken hem ook. Niet omdat hij ons door meerdere mensen is aangeraden maar omdat de zon schijnt. Immers, een dag geen regen is een dag niet geleefd, dus zoeken we deze daarom dan maar onder de grond. Inderdaad, in deze grot regent het de hele dag!
We beginnen onze verkenningstocht met een ijzeren trap naar beneden. Zo één van het type waaraan je je hielen zo lekker kapot schaaft. Honderdendrie meter, hoeveel treden is dat? We eindigen in iets wat vroeger ook een grot was, maar waarvan het dak nu is ingestort. Over de rand stort zich een kleine waterval die het begin lijkt te zijn van een onderaardse rivier, inclusief stroomversnellingen. Nog nooit zoiets gezien. Een bootje voert ons verder naar het binnenste van de berg. Hier is de hemel van steen, zo’n honderd meter boven ons. En overal druppelt water, voedingsbron voor vele beeldhouwwerken van moeder natuur. Daartussendoor staan beeldhouwwerken van ons onbekende kunstenaars. De meeste passen wonderwel en lijken hier te zijn ontstaan. Uiteindelijk gaan we met de lift weer omhoog. We willen tenslotte niet overdrijven…….

Veel minder bekend (want touringcars kunnen de bochten in de weg ernaartoe niet nemen) maar buitengewoon lieflijk is het plaatsje Autoire. Hier staat de tijd stil, al zevenhonderd jaar. Geen winkeltjes, lege straatjes, oeroude vakwerkhuisjes, een zee van bloemen. En een crêperie-met-terras-en-uitzicht op torentjes in de zon. Héhé, daar is dan eindelijk dat vakantiegevoel waar we al anderhalve week naar op zoek zijn. ‘t Werd tijd!