10, 11 en 12 juni (Monthodon)

Loire-dal en kastelen, ze zijn eigenlijk synoniem. Deze streek wordt ook wel Vallei der Koningen genoemd, omdat sinds de late Middeleeuwen de Franse koningen en hun gevolg hier hun genoegens kwamen najagen. Het was ook een prima plaats om afgedankte koninklijke minaressen te stallen.
We bezoeken verschillende kastelen, sommige met een leuk dorpje eraan vast.

Chenonceaux.
Dit kasteel is gebouwd naar de wensen van machtige vrouwen. Mannen hadden hier niet veel in te brengen. Met name Catherina de Medici en Diana van Poitiers hebben er hun stempel op gedrukt. Niet dat de dames elkaar mochten, aangezien de eerste met een Franse koning getrouwd was maar de ander zich op diens affecties mocht verheugen.
Het is een kasteel van ongekende grandeur. Efteling-style. Het is er ook ongekend druk. Wat wil je: het is zondag en het giet van de regen. Eenieder die zich door de modder de oprijlaan heeft opgeworsteld wil nu ten volle genieten. Het is dan ook dringen geblazen. De te volgen route wordt ons uitgelegd middels een I-pod met koptelefoon. Wanneer we eenmaal doorhebben hoe dat werkt, blijkt het een reuze handige manier om in je eigen luchtbel de vele zalen en gangen te verkennen. Zonder al te veel last te hebben van de hordes om je heen. We maken er een sport van om synchroom te luisteren: filmpje nr 4, 1-2-3 en touch!

Amboise.
Dit kasteel was favoriet bij een aantal laat-middeleeuwse vorsten. Veel eenvoudiger van inrichting en aanzienlijk minder rijk gedecoreerd, is het moeilijk te begrijpen dat het Franse hof hier huishield, in plaats van een veel luxer oord. Je vergeet gemakkelijk dat luxe in die tijd nog niet was uitgevonden. Dit slot had iets wat men veel belangrijker en prettiger vond, het was veiliger (Franse koningen werden meestal niet oud). En je kon er zo leuk je vijanden aan de vele balkons opknopen. Leonardo da Vinci bracht hier zijn laatste jaren door. Hij stierf een natuurlijke dood en ligt hier begraven in een eenvoudige maar sfeervolle kapel. Het dorpje aan de voet van de burcht is alleraardigst, zeker als we tijdens een opklaring even lekker op een terrasje kunnen nagenieten. De tarte de reine (koninginnetaart, tegen koninklijke prijs) smaakt ons er prima.

Chaumont.
Als afgedankte koninklijke maitresse kwam je dus in Chenonceau terecht. Wanneer je voormalig minnaar stierf, duikelde je nog verder op de sociale ladder en mocht je dat fraaie buiten weer inleveren ten faveure van diens weduwe, die eindelijk de kans zag wraak op je te nemen. Als je geluk had, mocht je naar Cheaumont. Had je minder geluk, dan eindigde je in het klooster. Met een beetje pech eindigde je aan het balkon van chateau Amboise. Het kon verkeren……
Wij vinden Cheaumont niet verkeerd. Eerlijk gezegd, we vinden het een heerlijke combinatie van tuin, kasteel en (moderne) kunst. In de tuinen rond het kasteel wordt ieder jaar een beroemd festival voor tuinarchitecten georganiseerd. Op een paar vierkante meter worden modeltuinen ingericht naar een bepaald thema. Dit jaar is het “verleiding”. Ik vind dat nogal meevallen. Er zitten juweeltjes bij, maar eerlijk gezegd ben ik niet zo van de moderne tuinarchitectuur. Doe ons maar ouderwets. We moeten nog uitkijken dat we niet opgaan de grijze golf die ons in dit jaargetijde en in dit land dreigt te overspoelen.
Ergens halverwege komen we het NFBT (Nationaal Front voor de Bevrijding van de Tuinkabouter) tegen. Tientallen zijn het er, gewapend met een hark, stijf in het gelid en klaar voor de strijd: vrijheid, gelijkheid en tuinkabouterschap!
Het kasteel zelf is maar gedeeltelijk gerestaureerd. De bovenste verdiepingen zijn in Victoriaanse tijden opgeknat, prefab-style. Het contrast met de lagergelegen verdiepingen met hun dikke wanden en solide deuren en haarden is opvallend. Hier vallen de gaten letterlijk ín en het behang ván de muur. Men gebruikt deze ruimte voor het tentoonstellen van moderne kunst, glas in lood in dit geval. We zijn er niet kapot van maar vinden het struinen door de zolders vol afgedankte spullen een ontdekkingstocht zoals je die maar zelden meemaakt.

Blois.
Dit kasteel (en bijbehorende stad) staat eigenlijk niet op ons programma, maar is gezien de weersomstandigheden een betere optie. Als je op het binnenplein staat, valt er vier eeuwen aan bouwstijlen over je heen, Dvan middeleeuws tot aan het laat barok. Eenmaal binnen, schrik je je dood: dit kasteel is rond 1850 gerestaureerd in een stijl die zich het best laat omschrijven als “zoals men toen dacht dat de renaissance eruit moest hebben gezien”. Een overgeromantiseerd beeld met ongelofelijke kitsch als gevolg. Maar dat is eigenlijk niet waar ik van schrik. Wel van het feit dat ik het eigenlijk helemaal niet zo lelijk vind……..