08. Giant’s Castle NP (26 + 27 oktober 2011)

Wij zijn wereldreizigers. Niet alleen omdat we de hele wereld over reizen maar ook omdat we tússen werelden reizen.

Bevonden we ons gisteren nog in de glimmer-, glamour- en fa(s)tfood wereld van de grote shoppingmals van Umhlanga Rocks, nu rijden we de donkere wereld van Pietermaritzburg binnen. Hier regeert de opkomende, snelgroeiende maar vooral ook zwarte middenklasse van Zuid-Afrika. Hier zijn geen blankes. Nou ja, er zijn er vier. Onszelf meegerekend. De andere is de enige bedelaar die we aantreffen in deze, door Capitool als schilderachtig omschreven, Victoriaanse stad. De vierde is een albino (telt dat ook)? Deze stad kan ons niet bekoren, ondanks de vele bloeiende Jacaranda’s. We voelen ons hier niet thuis: dit is onze wereld niet.

We gaan snel verder, op weg naar onze volgende bestemming. Onderweg komen de prinses op de erwt tegen, en hordes melkchocoladekleurige kaboutertjes in schooluniform. De gele, bakstenen weg voert ons naar een berg vol draken met daarop een reuzenkasteel, badend in de zon, waar wij vanaf onze veranda eindeloos naar mogen kijken. We voelen ons de koning te rijk in onze eigen sprookjeswereld. En we hebben een feestje te vieren: honderdenéén maanden getrouwd en tien jaar samen. De prins in het witte blik en de tuinkabouter, wie had gedacht dat dat zo’n goede combinatie zou zijn?

Dit is de wereld van de San, vroeger bosjesmannen genoemd tot dat politiek niet meer correct werd bevonden. Op de vele, reusachtige rotsblokken die hier als pepernoten lijken te zijn neergegooid, legden zij contact met geesten en voorvaderen door middel van vele tekeningen uit hun dagelijks leven. Rood en bezweet zijn we, de klim naar deze Unesco Heritage site viel nog niet mee. Dat we ons op 1.700 meter hoogte bevinden, kunnen we goed voelen. De trotse Xhosa-dame die ons een en ander toelicht, is daarentegen de koelheid zelve. Ze legt ons uit hoe de taal van de San en die van de volken die later kwamen samensmolten. De klik-klanken die ze ons voordoet, kunnen we met geen mogelijkheid reproduceren.

Tijdens onze afdaling naar een dartel riviertje dat vrolijk over de rotsen naar beneden klatert, verlaten we de wereld van de San en betreden die van Ieniemini. Voor een botanica-in-spee is dit een walhalla. Bijna alle planten die ik tegenkom kan ik plaatsen maar ze zijn kleiner dan ik ooit gezien heb. Alsof ze door een toverheks een krimpdrankje hebben toegediend gekregen. Ik ken deze bloemen van het tuincentrum, maar de meeste zijn niet hoger dan mijn hand breed is.
Halverwege de wandeling vlijen we ons neer aan de waterkant. De schoenen gaan uit en de oververhitte voetjes mogen in het koele water. Ah, dit is pas leven!
Nadeel van al deze pracht is, dat ik vergeet om me heen te kijken en dat ik nogal eens struikel. Zo lopen we bijna de elanden mis die de reden zijn dat dit Nationale Park bijna honderd jaar geleden werd opgericht. Gelukkig worden we door een paar tegemoetkomende wandelaars op deze omissie geattendeerd. Kunnen we er weer één van ons lijstje afvinken.

Over vinken gesproken, die heb je hier meer dan genoeg. Hoewel we door de kampleiding worden gewaarschuwd dat we de bobbejanen niet mogen voeren, wordt niets gezegd over de vele vogels die hier rondfladderen en die dat heel goed doorhebben. Dus worden we bezocht door verschillende types die graag willen helpen bij het consumeren van onze zoutjes. Onder hen de door ons “geelkont-wipwip” gedoopte fladderaar die niet meer bij ons is weg te slaan. Hij is welkom in ons wereldje, tenminste als hij zindelijk blijkt.

Achter het reuzenkasteel laten de draken in de bergen zien waar ze goed in zijn: de lucht kleurt geel, oranje, rood en dan purper. Een waardig afscheid……