Januari 3 (Oamaru) + 4 (Timaru)

Naast het wassen, aankleden, ontbijten en roddelen met de campingeenden, is het telefoontje met het thuisfront een vast onderdeel geworden van het ochtendprogramma.
Bloednerveus vernemen we dat er iets vooruitgang lijkt te zijn bij m’n vader. Toch wordt het tijd dat we opstomen richting Christchurch om zonodig een directe vlucht naar huis te pakken.

We volgen de kustweg door de provincie Otago, noordwaarts en weg van de poolwinden.
Werden we aan de westkust nog getrakteerd op pannekoek rotsen, in Moeraki ligt het strand bezaaid met stenen gehaktballen. Perfect rond en met een omtrek tot zo’n vier meter. Buitenaardse eieren?
Nee, een harde kern werd langdurig door zandsteen gerold, over een zeebodem van 60 miljoen jaar geleden. Nu liggen ze hier als broze curiositeit. Het strand nodigt uit tot een verkwikkende wandeling. Even wat zorgen en twijfels in het zand achterlaten.

De camping in Oamaru ligt pal aan de openbare tuinen. Het is prachtig weer geworden en vanavond hoef ik niet te verliezen met scrabble. We zijn gauw bovenin gaan zitten en zien hoe de tribune om ons heen volstroomt. De toeschouwers wachten op het moment dat de spelers het veld betreden.
De stadionverlichting neemt voorzichtig de taak van de zon over. Een avondje rugby? Cricket dan?
De haven van Oamaru, Friendly Bay, vormt een natuurlijke steeple-chase baan voor de kleine blauwe pinguin. Wie als eerste van de kolonie uit het water, veilig langs de zeeleeuw, in het nestkastje aankomt heeft de dagprijs gewonnen.
Het publiek mag de wedstrijd niet met flitslicht of geroep beïnvloeden. Of er gegokt kan worden is niet geheel duidelijk. Het is in ieder geval een geweldig gezicht om de tientallen ”snelwandelaars” op de rotsen te zien klauteren. Achter de finishlijn wachten hongerige keeltjes. Na het eten gaan de pinguins nog gezellig met elkaar kletsen. Maar dan is het echt donker en het publiek gaat op weg naar de kantine.
Het gebeurt wel eens dat enkele pinguins een sluiproute nemen naar hun domicilie, waardoor de chauffeur stapvoets langs de pakhuizen aan de kade moet rijden. Hij hoeft echter alleen maar even te stoppen voor de overstekende exemplaren op het waarschuwingsbord, een gewild object voor fotografen en verzamelaars van rariteiten.

Donkere wolken pakken zich samen boven roomkleurige tempels. Carel Willink’s werk.
Achter Corinthische zuilen, van wat ooit de Bank of New South Wales was, is nu andere kunst te bewonderen. De pakhuizen en het havenkantoor zijn met dezelfde grandeur ontworpen en gebouwd als het gerechtgebouw, de opera en het Criterion Hotel. Alles uit het lichte Oamaru-steen opgetrokken.
Een al te nieuwsgierige toerist uit het land van de rijzende zon wordt verrast door een plotselinge niesbui van een stoomlocomotief. Een vette rookpluim trekt langs de gevel van Meeks Grain Elevator Building. Voorspoedig 1883!

Langs de oever van Waitaki River lukt het me voor het eerst een fatsoenlijke foto van een dolfijn te maken. Roerloos en met geopende bek. Dit weet het dier al 25 miljoen jaar vol te houden.
In het gesteente rond Duntroon, zo’n dertig kilometer van de kust, worden fossielen van reuze- pinguins, walvissen en haai-achtige dolfijnen. Die ”verdwenen wereld” kan nog van dichtbij bestudeerd worden. Daartoe moet een onverhard labyrinth worden doorkruist om vervolgens te voet de sporen in het gras omhoog te volgen. Het landschap is grillig en onheilspellend vanwege de dagelijkse aardverschuivingen. Een stuk gaas beschermd de half uitgehakte botten van een walvisachtige.
Als we, ontmoedigd door wind en regenbuien, Duntroon weer binnenrijden is het alsof een deelnemer aan de Paris-Dakar Rallye een navigatiefout gemaakt heeft. Het stof spoelen we uit de kelen op het terras van The Flying Pig.
Eenmaal op de Top 10 rustplaats aangekomen, borstel ik het gruis van onze stoere motorhome.

Er is kermis aan het strand. Timaru is er nog niet klaar voor of heeft het voor gezien gehouden.
Ook de stoelen voor de grote betonnen schelp, waar straks een band zal spelen, staan als uitgestrooide fossielen in de schijnbaar uitgestorven badplaats. Deze troosteloze aanblik op Caroline Bay maakt onze ”off-day”compleet.

Mischien valt morgen de beslissing … en het doek.