Augustus 29, 2019 (donderdag)

And now for something completely different:

Denk aan de Italiaanse riviera, wuivende palmen, een gouden strand en een tussen de bergen verstopt Venetiaans stadje. Alles in perfecte harmonie met elkaar. Dat had de architect sir Clough Williams-Ellis ook voor ogen.
In 1927 had hij zijn droomstadje verwezenlijkt zonder het landschap te bederven: Portmeirion.

Die mediterane sfeer is ver te zoeken. De Welsh Dragon wordt door de wind zowat van z’n vlaggenmast gescheurd en de lucht is grijs. Dan is er een grote parkeerplaats die al aardig vol staat en een ticketoffice die mij meteen aan de Efteling doet denken. Wie mij een beetje kent weet dat dat geen goed teken is.

Er zijn mooie bossen en de beplanting is weelderig. De monding van de rivier zorgt voor een fraai panorama.
Portmeirion is als een filmdecor,schilderachtig. Als je tenminste van snoepkleurtjes en sprookjesfiguren houd. De koepelkerk , stadspoort, villa’s en ook de klokkentoren hebben net de verkeerde kleur gekregen. Alle gebouwen die niet in die overdreven pasteltinten zijn gezet passen bij het ideaalbeeld, maar dat zijn er maar een paar. Ze staan ingeklemd tussen popperige souvenirwinkels en restaurants en er rijd zo’n ellendig toeristentreintje rond.
Op een afstand lijkt het plaatsje nog wel aardig hoor, maar ik denk dat de manier waarop Portmeirion zich verder heeft ontwikkeld niet helemaal naar de ideeën van sir Clough zal zijn geweest.

Gelukkig konden ze aan de bergen van Snowdonia weinig verpesten. Met iedere bocht die we nemen wordt het landschap ruiger en het weer slechter. Maar die twee horen bij elkaar. Het pure Wales.
Op goed geluk rijden we richting Llanberis, volgen kronkelweggetjes langs wilder wordende bergstromen, hoger en hoger. Zware wolken trekken over de bergtoppen om ons heen, alsof ze hun geheim willen verstoppen.

De stoomtrein die over een tandradbaan naar de top van Mount Snowdon gaat is voor vandaag volgeboekt.
Het slechte zicht en prijs van deze attraktie maken de keus voor een ander treinritje makkelijker.
Langs de oever van Lake Padarn loopt een smal spoorlijntje wat vroeger voor het transport van leisteen uit de omliggende groeven diende. Het is mooi zo. Hierna is het nog een kleine rit naar Betws-y-Coed waar we drie nachten verblijven. We bereiken dit bergdorpje, dat goed in de Ardennen zou passen, via een woeste vallei.
En dan is er nog een laatste verrassing.

“ I have to tell you something ”: Met uw boeking is helaas iets fout gegaan, we zijn vol.
Maar we kunnen bij het naastgelegen guesthoust Ferns nog een kamer krijgen. Dat hebben ze gelukkig al geregeld.
Het is een beetje behelpen met de ruimte maar de gastvrijheid is geweldig, en dat is voor ons belangrijker.
Net als de wegen in Snowdonia zat deze dag vol onverwachte wendingen.
De Welsh Dragon is nog niet van ons af!

Wil je de plaatjes bij dit verhaal zien? Kopieer en plak dan deze link in je browser: https://photos.app.goo.gl/YXhi9SgiFRfZnk6Z8