Augustus 22, 2019 (donderdag)

We laten Warwick achter ons en richten ons op de Cotswolds. We waren al eens eerder in dit gebied, maar dat is meer dan een decennium geleden.

Omdat in één rechte lijn naar je bestemming rijden ook maar saai is, maken we een tussenstop op Hidcote Manor. In tegenstelling tot wat de naam suggereert, is er geen sprake (meer) van een manor maar er is wel een geweldige tuin.

Zoals gebruikelijk slaan we weer steil achterover van de toegangsprijzen en zijn daardoor een weerloze prooi voor een krasse, oude heer van de National Trust. Handenwrijvend prijst hij alle voordelen van een lidmaatschap aan. Een krap kwartier later en ettelijke ponden lichter betreden we de tuin. Gratis, en voorzien van een tas vol documentatie. Maar het gelukkigst zijn we met de sticker die we op onze auto moeten plakken. Die gaat ons ook nog veel parkeergeld besparen. Nu hebben we, naast twee zonnebloemen op het dashbord en een tijger op de hoedenplank (ja zus, hij mocht mee!) ook nog een paars eikenblad-vignet op de voorruit. Zo wordt het weer een stukje gemakkelijker om ons karretje terug te vinden tussen al die andere kleine, zilverkleurige autootjes die ook hier het straatbeeld ontsieren.

In Hidcote werd voor het eerst het principe van de tuinkamer toegepast. Kleine tuintjes binnen een grote tuin, zeg maar. Ze worden door heggen van elkaar gescheiden en zijn heel inspirerend. Alleen passen er in iedere tuinkamer zeker vier tuinen van het formaat van de mijne, dus het zal wel bij dromen blijven.

Na Hidcote stoppen we in Chipping Camden, een dorp vol huisjes gemaakt van de honingkleurige steen die zo typerend is voor deze streek. Ze staan allemaal netjes op een rij langs de Highstreet, dus verdwalen hoeven we niet.

We houden het vroeg voor gezien en strijken neer op het terras van de herberg waar we de komende twee nachten zullen verbijven, de Mousetrap Inn te Bourton on the water. Hier boeken we de onderkomens waar we in Wales zullen slapen. Allemaal via de telefoon. Hoe hebben we het ooit zonder gedaan?
Terwijl Harry het activiteitenplan voor de volgende dag opstelt, neem ik een haakwerkje ter hand. Hèhè, eindelijk vakantie!

Na een uurtje worden we rusteloos en gaan het dorp verkennen. Ineens ontdek ik dat ik in mijn eentje aan het wandelen ben. Harry is stilgevallen, overmand door een déja vue gevoel. We blijken hier al eerder te zijn geweest en hij herkent het nog als de dag van gisteren! Hij is er nog steeds niet uit of hij dit nu leuk vindt of niet. Voor mij is het geen probleem. Met een geheugen als het mijne kun je met gemak vijf keer voor het eerst op dezelfde plek komen…..

Het door Harry opstelde plan voor de donderdag omvat een museum, een rariteitenkabinet en (alweer) een paar fraaie dorpjes. Dat alles gelegen in lieflijk landschap. Dat denken we tenminste: door de hoge hagen aan de kant van de weg vangen we er slechts af en toe een glimp van.

Het Cotswold Motoring Museum and Toy Collection is tot de nok toe gevuld met oude auto’s en alles wat ermee te maken heeft. Of mogelijk zou kunnen hebben. Dat alles verfraaid met duidelijke uitleg en hier en daar bordjes met een grappige woordspeling. Uit de luidsprekers klinkt jaren veertig muziek, wat de fijne sfeer nog verder verhoogt.

Snowshill Manor and Garden is de creatie van een nogal exentrieke heer, luisterend naar de naam Charles Wade, die een onderkomen zocht voor zijn verzameling. En aangezien hij zowat alles verzamelde (van Japanse harnassen tot muziekinstrumenten en van klokken tot poppenhuizen), was het landhuis al snel tot de nok toe gevuld. Gelukkig was er nog een hutje vrij op het terrein, waar hij zelf in kon verblijven. Nu was mijnheer nogal veelzijdig getalenteerd: hij was architect, dichter, ambachtsman, militair en nog zo wat. Op Snowshill creëerde hij zijn eigen wereld, waarin hij alleen de hoofdrol speelde.

De dorpjes, Upper en Lower Slaughter, zijn (ondanks hn lugubere naam) keurig netjes met fraai aangeharkte cottagetuintjes en schoongeveegde stoepjes. Dat is mooi en lieflijk maar heeft helaas een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de Aziatische invasie. Aan ieder hek hangt wel een bordje: Verboden toegang, op zijn Chinees. Het Giethoorn-effect.

Wij hebben inmiddels ons portie lieflijkheid wel gehad en trekken morgen verder tot vlak bij de grens met Wales.

Wil je de plaatjes bij dit verhaal zien? Kopieer en plak dan deze link in je browser: https://photos.app.goo.gl/9RWctMhCWH8zvxhG6