14 juni (Lablachère)

Een zonnig pleintje in het slaperig dorpje Labeaume in de Ardèche. In de verte ruist de rivier en boven ons hoofd de bomen. Het geklater van een fonteintje en een doffe plof, iedere keer wanneer er een pétanque-bal op de grond landt. Gevolgd door een OH, AH of OEI! Tijdloos, dat is het. Of, in ieder geval, dat lijkt het.

Maar dat is het niet. Dit is één van de langstbewoonde gebieden van Europa. Meer dan 30.000 jaar lang zijn er mensen die de Ardèche hun huis noemen. Toen liepen hier nog mamoeten en sabeltandtijgers rond. Nu wordt het gebied door toeristen onder de voet gelopen. We zien er vandaag meer dan tijdens onze hele trip bij elkaar. En dan is het hoogseizoen nog niet begonnen.

De eerste Ardèchanen (?) woonden in grotten die nog veel ouder zijn al hetgeen hier te zien is. 35 Miljoen jaar, min of meer. Ik kan er een jaartje naast zitten. We zijn er vandaag vroeg bij, dus we mogen als eerste de grot in. Dat voelt schoon, fris en maagdelijk: 1 kilometer grot helemaal voor jezelf. Kom daar tegenwoordig maar eens om!
En het is ook nog een hele fraaie druipsteengrot, vol gordijnen en baldakijnen. Stille, koele meertjes weerspiegelen het plafond, zodat de kamers/zalen eens zo groot lijken. Met het regenwater zijn ooit kleine garnaaltjes naar binnen gespoeld. Ze zijn nu spierwit en blind, en komen alleen hier voor. Dat is, wat heel veel tijd met je kan doen. 30.000 jaar is nog helemaal niks....

Hier wordt het verhaal even onderbroken: we moeten even een schorpioen buiten zetten!

………

Waar waren we gebleven? Na een uurtje staan we weer terug in het heden en wordt het tijd om terug te gaan naar ons trouwe wagentje. Om daar te komen, moeten we (wat Harry betreft) gebruik maken van de op één na grootste vloek van de moderne tijd: het treintje. Alleen de selfie-stick wordt meer gehaat.

Niet alles hier is oud en tijdloos. Neem nu de Pont d’Arc. Een rots die zo sleets begint te worden dat de gaten erin vallen. Dit tot groot vermaak van de jeugdigen en zij die zich jong van geest wanen. In fragiele kayaks schieten ze, voortgestuwd door de onstuimige rivier, onder de boog door. Hun bezittingen in een waterdichte ton veilig achterop. Bijna allemaal zijn ze geronseld in het dorp Ruoms, dat zich tot toeristische hotspot heeft opgewerkt. Het is een knooppunt voor (wiel)renners, bergbeklimmers en andere thrill-seekers. Wij eten er alleen een boterhammetje en vinden het al spannend genoeg dat de sla van ons bord afwaait.

Overigens zijn ze hier ook met de toekomst bezig. Zo kun je in bovengenoemde grot, die overigens naar de fraaie naam La Cocalière luistert, in een glazen piramide overnachten. A raison de 2.000 euri, maar dat is dan wel inclusief alle maaltijden én champagne. En toeristenbelasting.

In de zeer nabije toekomst trekt de tour-karavaan door enkele dorpjes in de streek. De uitverkorenen zijn herkenbaar aan de gele en paarse vlaggetjes en ditto fietsen die alle rotondes (en dat zijn er veel!) sieren.

In onze hotelkamer, inmiddels zonder schorpioen maar mét een opgerolde handdoek voor de kier onder de deur, kijken wij terug op onze reis. Het was maar drie weken, maar wat hebben we veel gezien. Voor ons liggen enkel nog twee dagen die we grotendeels in de auto zullen doorbrengen. Het is vreemd hoe die twee dagen net zo lang zullen voelen als de drie weken die eraan voorafgingen…..

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S12