Merzouga (20 oktober)

Boven de Grand Canyon van Marokko is de lucht strakblauw. De Wadi Ziz stroomt verder.
Grillige kalksteenformaties, dorre vlaktes en kasba’s die door weer en wind zijn afgetakelt.
Eens boden deze versterkte kastelen bescherming aan belangrijke families, nu bieden ze menig filmmaker het perfecte plaatje voor stoere films.
In dit onherbergzame landschap zorgen de wadi’s ook voor een snoer groene oases vol dadelpalmen. En bij een oase hoort natuurlijk een Sahara.
De rit van vandaag eindigt aan de rand van een steen- en zand woestijn bij Auberge Les Dunes D’Or.

Of eigenlijk begint de rit hier pas. Want we kijken al een tijdje uit naar een kamelentocht door de gouden duinen van Erg Chebbi.
Met de voor deze gelegenheid aangeschafte sjaals rond het hoofd gewikkeld, bestijgen we als ware Touaregs onze kameel.
De karavaan sloft vrijwel geluidloos door het zand. Alleen het schip van de woestijn dat onze Vlaamse reisgenote vervoert brult z’n ongenoegen uit. Dat krijg je als je “pluisje” genoemd word.
Lange schaduwen trekken met de optocht mee. Twee jonge kamelendrijvers zorgen ervoor dat we niet verdwalen en op tijd halt houden om de zonsondergang te beleven.
In de duisternis, die snel volgt, vormen de duintoppen een mooi silhouet.
De kamelen ruiken stal, wij ruiken kameel. In de verte branden lichtjes, ons bivak voor de nacht.
Onze gastheren verwelkomen ons met thee, heerlijk zachte kussens er kaarsen in het zand.
Niet veel later worden de deksels van de tajines getild en versprijd de geur van stoofvlees zich door het kampement. Iedereen geniet van deze avond in de woestijn. Pas als de trommels zwijgen en het houtvuur bijna is uitgedoofd sleep ik de matrassen uit onze tent om (als enigen) onder de blote sterrenhemel te slapen. Dikke dekens houden ons warm.
Ik ben al vroeg weer wakker, heb de vallende sterren even voor mijzelf.
Het is nog donker wanneer we weer op Willem, Dorus, Maxima en Dolores worden gehezen.
Voor alle duidelijkheid: deze kamelen zijn drommedarisen, dus enkelbultig, en allemaal mannetjes.
De wind steekt op, zandkorrels maken zich los van de rest en stuiven voor de karavaan uit.
Boven op een duinrand zien we hoe het licht veranderd en de zon zijn plaats weer opeist boven de gouden golven van Erg Chebbi.
Na een uurtje kondigen bandensporen en restafval het einde van deze droom aan.
In de auberge staat het ontbijt al klaar en na een afscheidsknuffel met de kamelen strompelen we de beschaving binnen.

De plaatjes bij dit verslag vind je hier:
https://www.flickr.com/photos/140275143@N03/sets/72157686762506752/