03 November 2016 (donderdag)

Santa Cruz deTenerife, Plaza de España.
Een groot diep bord met groene soep. De architecten hadden een prachtig kunstmatig meer voor ogen, waarin de felrode Hop On-Hop Off toeristenbus weerspiegeld wordt. Geratel van kettingen, staal op staal. De veerboot uit het verre moederland wordt gelost. Met wat huiswerk van de VVV nemen we plaats aan een tafeltje, Café Alantico.
Ik wordt op m’n schouder getikt. Een oude maar net geklede man brengt een onzichtbare lepel naar zijn tandeloze mond.
Hop On. Ik neem de bus naar 1983. Matroos eerste klasse, niet andersom. Die bejaarde señor van daarnet heeft voor mijn stapmaatje en mij een biertje met wat tapas geserveerd. Rook van zware shag (ik was het niet) trekt over de caroussel van wachtende taxi’s. Gekloonde Fiat’s, hagelwit met rode bies, de bordjes op LIBRE.
Hr.Ms. Tydeman ligt voor even uit het zicht. We hebben wekenlang de bewegingen van plancton in kaart gebracht, diepzeemonsters opgevist en andere experimentele experimenten voor professor van der Spoel uitgevoerd.
Heerlijk die vaste grond, vrouwtjes kijken. Doe nog maar een rondje! Hop Off.
We wandelen langs het oorlogsmonument van Franco, half weggemoffeld achter reclame van een Banco, naar het Plaza de la Iglesia. Het heilige kruis van de overwinning blijft achter slot en grendel. De kerk is dicht?
Met een reuzenhand zijn alle gebouwen van Santa Cruz richting de oceaan geharkt. Met moeite kun je nog een pareltje uit het rijke verleden terugvinden. Door de brei van beton en glas heeft diezelfde reus met zijn vinger een geul getrokken. Aan de overkant van de drooggevallen Barranco de los Santos waan je je even in Marokko.
Mercado de Nuestra Señora de Africa. Sprookjesachtig, met duizend-en-één kleuren en geuren. De visafdeling is tot genoegen van Anke een etage lager ondergebracht. We eten wat tapas en als een bui is overgetrokken keren we terug naar het hart van de stad.
De zon weet zich geen raad met de wolken maar zo is het heerlijk flaneren en sfeer proeven.
Vanaf de Plaza de la Candelaria loopt de belangrijkste winkelstraat omhoog.
Er klopt iets niet.
Aan de klokketoren van het parlementsgebouw staan de wijzers op siësta-tijd. Toch zijn vrijwel alle winkels open, etalages verlicht, met hier en haar een hint naar de naderende Kerst. Wij toeristen vinden het wel gezellig zo maar het ”gewone” publiek moet kennelijk even wennen aan dit experiment.
Als proefdieren in een laboratorium snuffelen ze voorzichtig aan de uitgestalde koopwaar om vervolgens schichtig naar een bankje in een hoek van het park te schieten.
Hop On. Plaza Weyler. Wie op dit uur buiten is zoekt de schaduw van de bomen op. De loomheid brengt alles tot halt. Daar is die heerlijke schaterlach weer. Een duif schrikt op van de fontein waar Zij en ik verkoeling vinden.
Onze kleren drogen op de stoeltjes naast de kiosko. Straks scheuren we in een cabrio over de Rambla naar het strand van San Andres. Hop Off! Een vorig leven, een vorige liefde, voltooid verleden in een vorige eeuw.
Verscholen in het groen vinden we de Iglesia de San Francisco. Donkere stenen omlijsten het witte pleisterwerk als een tekening met potlood. Overal in deze archipel tref je zulke barokke gevels aan.
De dikke deuren van Canarisch pijnbomenhout geven geen krimp. De kerk is dicht?
Het is erg levendig op het pleintje ervoor, waar men nog met de lunch bezig is. Het Spaanse geroddel wat hier luidkeels (vanzelfsprekend) over straat gaat, wordt niet op 33 maar op 78 toeren afgespeeld.
Anke informeert voorzichtig of wij hier ook om een uur of zes vanavond een hapje kunnen eten. Ik zet mijzelf schrap voor het ”bent U wel goed snik” van de ober maar we zijn ALTIJD welkom!
Tot die tijd laten we ons een zwoele wind toewaaien door zilvergrijze palmen in het Parque Sanabria en vragen een verbaasd kijkende student om ons op de foto te zetten. Nee, wij zijn niet van de selfiestick. We staan er gekleurd, moe maar ook voldaan op, daar op dat mooi betegelde bankje van het Plaza 25 de Julio.
Hop On. Nee, nu niet. Pas bij een volgend bezoek aan Santa Cruz komt dit verhaal naar boven.
Maar dan het verhaal van Harry en Anke. Hop Off.
De ober herkent ons meteen. “Jullie zijn toch wel érg vroeg”.
Als na een heerlijke maaltijd in de open novemberlucht de Avenida Maritíma is bereikt, vertrekt daar juist de veerboot naar Cadíz. Precies langs het stippellijntje, mijn dagboek uit.

De foto’s bij dit verhaal vind je hier:
http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/03%20Tenerife?sort=3&page=1