Helemaal overweldigd is ze. Zodanig dat ze nauwelijks nog adem kan halen, laat staan een woord kan uitbrengen. Een Italiaan die stilvalt, die moet wel bijna dood zijn!
En dat allemaal omdat wij op bezoek komen, stel je voor. Veel bezoekers komen er blijkbaar niet naar de Villa “Palagonia” in Bagheri. Laat staan een paar verfomfaaide Nederlanders. De (maar liefst) acht piepjonge gidsen buitelen over elkaar heen om ons alles te vertellen over de verweerde schilderingen, die soms onverwacht aan Pompei doen denken, de vele portretten en de tot spiegels gepolijste platen marmer op het plafond en de muren van de balzaal. Hoewel het allemaal studenten Engels zijn, kunnen we hen door de galm in de hoge vertrekken en hun zware accent nauwelijks verstaan maar we knikken en glimlachen instemmend. Engels lezen is tenslotte heel wat anders dan Engels spreken.
Wanneer we alle vertrekken hebben bekeken, worden we losgelaten in de tuin. Deze staat vol met beelden van monsters. Kwade tongen beweren dat één van de eigenaren deze heeft laten modelleren naar alle minnaars van zijn vrouw, die het met de huwelijkse beloften blijkbaar niet zo nauw nam. Er zijn er nu nog zestig over. Er schijnen er drie keer zoveel geweest te zijn. ……

Nog onder de indruk van de energie van één vrouw verlaten we de villa, uitgezwaaid door acht (erg opgeluchte) jonge puppies, en zetten koers naar het dorpje Caccamo. Het is vooral bekend door zijn Normandische burcht. Hij is inderdaad dusdanig overweldigend, dat wij er genoeg aan hebben om hem vanonderen te bezien. Bovendien is het veel te heet om al die trappen op te klimmen. We roepen de lunchtijd uit en nestelen ons op het enige terras dat het dorp rijk is. Tot onze grote verbazing blijkt het restaurant niet te beschikken over tomaten. Een Italiaans restaurant zonder tomaten? Dat moet welhaast bijna dood zijn! Ze hebben wel een heleboel sla…….

Allore, op naar Cefalu’, alwaar wij twee dagen vakantie gaan houden. Dat wil zeggen: twee dagen lekker helemaal niets gaan doen, behalve op een strandbedje liggen. Natuurlijk houden we dat niet vol, dus in de avond trekken we de gezellige, middeleeuws aandoende stad in en dineren aan zee of op het plein voor de kathedraal waar, ter onzer ere, een fanfare is aangerukt om ons diner luister bij te zetten. Daar zijn de schutters, met hun helmen koket schuin op het hoofd. Fraai versierde helmen, waar menig haan een veer (of tien) voor heeft moeten laten. Omdat ook trompetters op tijd naar bed moeten, spelen ze de marsen op dubbele snelheid.

Eenmaal weer aangekomen in onze slaapkamer, leggen we onze na-toeterende oren op de zachte kussens (waar menig gans een veer voor heeft moeten laten).

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Sicilie/S9