16-05-2016, Val di Noto (Avola)
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
16 Mei 2016 | Italië, Avola
Ontbijt aan de rand van het zwembad. Kinderstemmetjes weerklinken uit de huisjes beneden.
De agriturismo is net een dorpje. Op de buffettafel staan hemelse lekkernijen en de hemel zelf is strakblauw. Net als de zee, daar aan de einder.
Maar wij toeren een eindje de andere kant op en komen dan al gauw in Noto terecht.
Eén brok Siciliaanse barok, uit hetzelfde geelbruine zandsteen opgetrokken.
Meesterwerken van Sinatra. Nee niet die!, Vincenzo.
Zoals het hoort, wandelen we triomfantelijk onder de boog door van de Porta Reale.
De corso Vittorio Emanuele voert ons en vele bezoekers langs mooie Piazza’s, Chiesa’s en de onvermijdelijke Duomo. Het ziet er allemaal nogal theatraal uit, misschien ook omdat een groot gedeelte onlangs volledig is gerestaureerd.
In de Via Corrado Nicolaci zijn schilderingen van bloemetjes en veelkleurig zand neergelegd.
Vanaf het balkon van Palazzo Nicolaci kun je ze beter zien, en de ijssalon op de hoek ook.
Als Noto siësta gaat houden rijden we verder de heuvels in.
Wilde bloemen groeien tussen de restanten van overblijfselen van ruïnes van verlaten dorpen.
Rotsen van kalksteen, dan weer akkers vol graan. Het plaatsje Palazzolo Acreide verbergt voor even het uitzicht op de Monti Iblei. Op een terras voor het stadhuis testen twee oude mannetjes onze talenknobbel met hun verhalen over zonen die elders in Europa de kost verdienen, net als zij vroeger deden. We hebben geen repliek dus zakken we voor de test.
Dan zakken we meteen maar af, terug naar ons dorpje, waar we dineren in de buitenlucht.
De maaltijd is eenvoudig doch voedzaam, en vooral (h)eerlijk.
De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Sicilie/S2
De agriturismo is net een dorpje. Op de buffettafel staan hemelse lekkernijen en de hemel zelf is strakblauw. Net als de zee, daar aan de einder.
Maar wij toeren een eindje de andere kant op en komen dan al gauw in Noto terecht.
Eén brok Siciliaanse barok, uit hetzelfde geelbruine zandsteen opgetrokken.
Meesterwerken van Sinatra. Nee niet die!, Vincenzo.
Zoals het hoort, wandelen we triomfantelijk onder de boog door van de Porta Reale.
De corso Vittorio Emanuele voert ons en vele bezoekers langs mooie Piazza’s, Chiesa’s en de onvermijdelijke Duomo. Het ziet er allemaal nogal theatraal uit, misschien ook omdat een groot gedeelte onlangs volledig is gerestaureerd.
In de Via Corrado Nicolaci zijn schilderingen van bloemetjes en veelkleurig zand neergelegd.
Vanaf het balkon van Palazzo Nicolaci kun je ze beter zien, en de ijssalon op de hoek ook.
Als Noto siësta gaat houden rijden we verder de heuvels in.
Wilde bloemen groeien tussen de restanten van overblijfselen van ruïnes van verlaten dorpen.
Rotsen van kalksteen, dan weer akkers vol graan. Het plaatsje Palazzolo Acreide verbergt voor even het uitzicht op de Monti Iblei. Op een terras voor het stadhuis testen twee oude mannetjes onze talenknobbel met hun verhalen over zonen die elders in Europa de kost verdienen, net als zij vroeger deden. We hebben geen repliek dus zakken we voor de test.
Dan zakken we meteen maar af, terug naar ons dorpje, waar we dineren in de buitenlucht.
De maaltijd is eenvoudig doch voedzaam, en vooral (h)eerlijk.
De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Sicilie/S2
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
