april 30, 2014
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
30 April 2014 | Portugal, Camacha
De franje van het tafelkleed beweegt in de wind. Maria Josefina Celina Angela Pimbet zit aan het linker uiteinde van de tafel met de kritische blik van een jurylid. De veren in haar witte hoed wuiven naar de kijker. Er staan twee bloemstukken en vooral veel lege glazen op tafel.
Aan het andere uiteinde staat een forse man, type Dikke Deur uit de verhalen van Pipo. Hij is verwikkeld in een geanimeerd gesprek met een tenger persoon in donker kostuum die zijn strooien hoed nonchalant in de linker hand houd.
Op de achtergrond schuifelen talrijke genodigden voorbij. Ze lijken vrolijk maar als je goed kijkt valt er ook enige ernst van hun gezichten af te lezen. Het is geen gewone receptie of tuinfeest bij de Quinta do Monte.
De hoge rugleuning op de voorgrond fascineerd me. Het contrast met het witte tafelkleed maakt de lege stoel extra mysterieus. Het zou de zetel van de heer des huizes kunnen zijn: Luiz da Rocha Machado. Bankier en landeigenaar. Hij kocht de quinta van Leland Cossart wiens vader zakenpartner was van een telg uit het geslacht Gordon dat het huis liet bouwen en de omringende tuinen vorm gaf.
Zonlicht breekt door de tropische planten en valt op japonnen, hoeden en het lichte tafelkleed.
Een altaar haast, met die lege troon ervoor.
Anke roept. Er hangen nog meer foto’s in de voormalige opslag voor fruit maar ik blijf hangen bij deze ene en de vraag waarom de fotograaf de stoel niet heeft laten verplaatsen.
Over de hellingen van Monte komen nevelslierten aanrollen die het dal zullen versluieren.
Quinta do Monte heeft zich al lang geleden overgegeven aan de elementen en vandalen deden de rest. We kijken vol afschuw naar de beschimmelde muren, dichtgespijkerde vensters en begroeide dakpannen. De tuinen, vijver en uitkijktoren, ze zijn er nog. Ook het gazon waar ik in gedachten de gedekte tafel terugvindt.
Zomer, 1901. Het prachtig gedecoreerde rijtuig van de onlangs geopende tandradbaan komt tot stilstand in het bergstation van Monte. Stoom kringelt omhoog. De mensen staan rijen dik langs de kant van de weg, er knalt vuurwerk en de klokken van de Nossa Senhora do Monte worden geluid.
Overal hangen vlaggen en er is muziek. Vanaf de uitkijktoren van de quinta geniet het koninklijk paar van het uitzicht op Funchal.
In het mooiste gedeelte van de tuin krijgt koningin Amélia een glas heerlijk helder bergwater aangeboden. De koning van Portugal krijgt meteen een glaasje oude Madeirawijn in de handen gedrukt, zo hoort dat bij een welkom.
Anderhalf uur later zien Luiz en Maria Josefina hoe hun koninklijke gasten zich met een rieten mandslee naar beneden laten glijden.
Anke roept. De plastic partytent staat leeg op het gazon. Slechts enkele toeristen hebben de moeite genomen de tuin nog te bezoeken. Van het ambitieuze plan om de quinta do Monte in oude luister te herstellen is niets terecht gekomen. Quinta Jardim do Imperador heet het nu officieel.
“ De mist dringt overal binnen. Het huis is zo vochtig dat alles naar schimmel ruikt. Alleen op de eerste verdieping is stromend water, de keuken is beneden. Er is geen electrish licht. Tot nu toe zijn er alleen warme dagen geweest. Als we onder ons Funchal zien liggen lijkt daar altijd de zon te schijnen. We hebben ook niet genoeg eten. Iemand moet er toch iets van gaan zeggen, maar de majesteit zelf klaagt nooit”. Aldus een personeelslid van de laatse keizer van Oostenrijk.
De verbannen Karel en zijn keizerin Zita mochten, toen ze door geldgebrek niet langer in het Reid’s Hotel konden blijven, gratis vertoeven in de quinta do Monte. Het huis is nooit bedoeld om ’s winters te bewonen, maar vooral een weekend verblijf om de zomerse hitte te ontvluchten, temidden van andere welgestelden die Monte hebben verkozen.
De keizer sterft in de gele kamer aan de gevolgen van een longontsteking. Sinds 1922 ligt hij begraven in een kapel van de Nossa Senhora do Monte.
Ik zie weer die lege stoel voor me.
Johanna Elisabeth Anna Maria roept. Ze heeft de tuin nu wel gezien.
De laatste bewoonster was de schilderes Lourdes de Castro. Zij trok in 1985 de deur achter zich dicht en de “staat”, die eigenaar werd , bleek niet in staat het huis voor verval te behoeden.
De tuin is wel mooi bijgehouden maar daarvan zijn er al zoveel …
Het is nu zes jaar geleden dat we de Jardim Tropical do Monte Palace bezochten. Het stel olijfbomen bij de ingang zijn nog steeds tweeduizend jaar oud. We zeggen hoi tegen de koi die in de vijfer rond de Japanse pagode hun baantjes trekken.
Er staan prachtige orchideeën op een grote etagère, ze geven extra kleur aan dit gedeelte van het park. Dan klimmen we langs het zwanenmeer met waterval naar boven. Tegen de rotswand hangen de azulegos (siertegels), een verzameling van José Manuel Rodrigues Berardo. Zijn stichting zorgt ook voor de rest van de tuinen want het voormalige hotel is gesloten. Tussen enorme varens door bereiken we nog een oriëntaals stukje tropen, maar dan is het wel genoeg voor vandaag.
Een busje brengt de bemanningen van de tobogan terug naar de basis. Luidruchtig lopen de mannen in witte pakken langs de toeristen die met hun mandsledes over de keien naar omlaag willen. Maar ze moeten eerst nog op de foto, met hamburger in de hand naast de Habsburger. Karel ziet ook ons de trap voor de kerk weer afdalen maar wij willen niet door de mand vallen.
Niemand lijkt zich af te vragen hoe die sledes weer boven geraken. Niemand vraagt zich af hoe het zit met die foto van de lege stoel op het gazon. Behalve ik.
Aan het andere uiteinde staat een forse man, type Dikke Deur uit de verhalen van Pipo. Hij is verwikkeld in een geanimeerd gesprek met een tenger persoon in donker kostuum die zijn strooien hoed nonchalant in de linker hand houd.
Op de achtergrond schuifelen talrijke genodigden voorbij. Ze lijken vrolijk maar als je goed kijkt valt er ook enige ernst van hun gezichten af te lezen. Het is geen gewone receptie of tuinfeest bij de Quinta do Monte.
De hoge rugleuning op de voorgrond fascineerd me. Het contrast met het witte tafelkleed maakt de lege stoel extra mysterieus. Het zou de zetel van de heer des huizes kunnen zijn: Luiz da Rocha Machado. Bankier en landeigenaar. Hij kocht de quinta van Leland Cossart wiens vader zakenpartner was van een telg uit het geslacht Gordon dat het huis liet bouwen en de omringende tuinen vorm gaf.
Zonlicht breekt door de tropische planten en valt op japonnen, hoeden en het lichte tafelkleed.
Een altaar haast, met die lege troon ervoor.
Anke roept. Er hangen nog meer foto’s in de voormalige opslag voor fruit maar ik blijf hangen bij deze ene en de vraag waarom de fotograaf de stoel niet heeft laten verplaatsen.
Over de hellingen van Monte komen nevelslierten aanrollen die het dal zullen versluieren.
Quinta do Monte heeft zich al lang geleden overgegeven aan de elementen en vandalen deden de rest. We kijken vol afschuw naar de beschimmelde muren, dichtgespijkerde vensters en begroeide dakpannen. De tuinen, vijver en uitkijktoren, ze zijn er nog. Ook het gazon waar ik in gedachten de gedekte tafel terugvindt.
Zomer, 1901. Het prachtig gedecoreerde rijtuig van de onlangs geopende tandradbaan komt tot stilstand in het bergstation van Monte. Stoom kringelt omhoog. De mensen staan rijen dik langs de kant van de weg, er knalt vuurwerk en de klokken van de Nossa Senhora do Monte worden geluid.
Overal hangen vlaggen en er is muziek. Vanaf de uitkijktoren van de quinta geniet het koninklijk paar van het uitzicht op Funchal.
In het mooiste gedeelte van de tuin krijgt koningin Amélia een glas heerlijk helder bergwater aangeboden. De koning van Portugal krijgt meteen een glaasje oude Madeirawijn in de handen gedrukt, zo hoort dat bij een welkom.
Anderhalf uur later zien Luiz en Maria Josefina hoe hun koninklijke gasten zich met een rieten mandslee naar beneden laten glijden.
Anke roept. De plastic partytent staat leeg op het gazon. Slechts enkele toeristen hebben de moeite genomen de tuin nog te bezoeken. Van het ambitieuze plan om de quinta do Monte in oude luister te herstellen is niets terecht gekomen. Quinta Jardim do Imperador heet het nu officieel.
“ De mist dringt overal binnen. Het huis is zo vochtig dat alles naar schimmel ruikt. Alleen op de eerste verdieping is stromend water, de keuken is beneden. Er is geen electrish licht. Tot nu toe zijn er alleen warme dagen geweest. Als we onder ons Funchal zien liggen lijkt daar altijd de zon te schijnen. We hebben ook niet genoeg eten. Iemand moet er toch iets van gaan zeggen, maar de majesteit zelf klaagt nooit”. Aldus een personeelslid van de laatse keizer van Oostenrijk.
De verbannen Karel en zijn keizerin Zita mochten, toen ze door geldgebrek niet langer in het Reid’s Hotel konden blijven, gratis vertoeven in de quinta do Monte. Het huis is nooit bedoeld om ’s winters te bewonen, maar vooral een weekend verblijf om de zomerse hitte te ontvluchten, temidden van andere welgestelden die Monte hebben verkozen.
De keizer sterft in de gele kamer aan de gevolgen van een longontsteking. Sinds 1922 ligt hij begraven in een kapel van de Nossa Senhora do Monte.
Ik zie weer die lege stoel voor me.
Johanna Elisabeth Anna Maria roept. Ze heeft de tuin nu wel gezien.
De laatste bewoonster was de schilderes Lourdes de Castro. Zij trok in 1985 de deur achter zich dicht en de “staat”, die eigenaar werd , bleek niet in staat het huis voor verval te behoeden.
De tuin is wel mooi bijgehouden maar daarvan zijn er al zoveel …
Het is nu zes jaar geleden dat we de Jardim Tropical do Monte Palace bezochten. Het stel olijfbomen bij de ingang zijn nog steeds tweeduizend jaar oud. We zeggen hoi tegen de koi die in de vijfer rond de Japanse pagode hun baantjes trekken.
Er staan prachtige orchideeën op een grote etagère, ze geven extra kleur aan dit gedeelte van het park. Dan klimmen we langs het zwanenmeer met waterval naar boven. Tegen de rotswand hangen de azulegos (siertegels), een verzameling van José Manuel Rodrigues Berardo. Zijn stichting zorgt ook voor de rest van de tuinen want het voormalige hotel is gesloten. Tussen enorme varens door bereiken we nog een oriëntaals stukje tropen, maar dan is het wel genoeg voor vandaag.
Een busje brengt de bemanningen van de tobogan terug naar de basis. Luidruchtig lopen de mannen in witte pakken langs de toeristen die met hun mandsledes over de keien naar omlaag willen. Maar ze moeten eerst nog op de foto, met hamburger in de hand naast de Habsburger. Karel ziet ook ons de trap voor de kerk weer afdalen maar wij willen niet door de mand vallen.
Niemand lijkt zich af te vragen hoe die sledes weer boven geraken. Niemand vraagt zich af hoe het zit met die foto van de lege stoel op het gazon. Behalve ik.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
