april 24 en 25, 2014

Donderdag 24 april

Zodra we rond half twaalf voorzichtig het pad naar Casas Valleparaizo oprijden voelt het meteen goed. We passeren een bruggetje en staan dan stil voor de Quinta, het hoofgebouw.

Overal bloemen rond de prachtige villa. Traditioneel wit met donkerrode basis en terracotta dakpannen. Een bloeiende blauwe regen valt weg tegen de strak blauwe lucht. We worden verwelkomd door Sofia. Zij runt namens haar familie de verhuur van de oude landwerkershuisjes die over het landgoed verspreid liggen. Onder het genot van een glaasje Madeirawijn legt Sofia uit hoe alles werkt. Dan laat ze ons het huisje zien en we zijn meteen gelukkig.

Leonor poetst alles nog even op zodat we de bagage vast neerzetten en meteen de supermarkt even verderop bezoeken. We zijn immers “self catering” deze vakantie.

Aangezien we thuis rond drie uur ‘s nachts al in de taxi stapten beginnen we langzaam in te storten.
Anke doet een tukkie op een ligstoel in het zonnetje tot er een koude wind opzet die haar naar binnen drijft. De zon is fel, we wonen nu op zo’n 800 meter hoogte, maar in de schaduw is het ronduit kil en in het huis voelt alles klam aan.

De houtkachel laat ik nog even onaangeroerd maar we merken wel dat de twee elektrische radiatoren de ruimte niet op de temperatuur kunnen brengen die wij wensen. We eten soep met brood, lezen nog wat en kruipen in bed onder drie lagen dekens. En toch voelt het allemaal geweldig!


Vrijdag 25 april

Langzaam komt de zon onder het gebladerte vandaan en straalt over de golf van margrieten die ons terras lijkt te overspoelen. Ontbijtje in de zon, een zee van bloemen voor je neus en het geluid van vogels en de wind die de bomen laat ruisen. We hebben een panoramisch uitzicht omdat ons huis boven aan de rand van het landgoed is gebouwd. De auto staat vrijwel voor de deur maar uit het zicht. We krijgen waarempel meteen een gast aan tafel: mevrouw Pauw.

Je ziet haar denken: “ toch niet wéér van die zuinige Hollanders die alleen droog supermarktbrood voeren ?” We laten de warmte zoveel mogelijk het huis binnen waaien maar de dikke muren voelen nog zo koud als de stenen waaruit ze zijn opgetrokken. Dit huis is nu tien jaar oud maar door de gebruikte kleuren en materialen valt het niet uit de toon bij de overige soms eeuwen oude gebouwtjes.

We gaan te voet nog wat boodschappen halen die we eerder met onze duffe kop vergeten waren en ook een vest met lange mouwen voor Anke. Omdat er geen TV is en de stilte ons toch wat heeft overvallen schaffen we een kleine radio aan. Vervolgens stoppen we die uit schaamte in een la.
Zo heeft alles inmiddels een plekje gevonden in wat vrijwel meteen “ons” huis is geworden.

Aan het eind van de middag, na een zalig loom verblijf op het terras (had ik de schommelstoel al genoemd?), gaan we de rest van het landgoed verkennen. En zo worden we steeds blijer met onze keuze want de omgeving is één grote tuin. Veel bomen staan nog in de knop maar er bloeit nog genoeg wat Anke’s aandacht trekt. Er scharrelen wat kippen rond en PAS OP!, de staart van mijnheer Pauw ligt half over het pad. Daar heb je ook de gansen die we al hoorden bekvechten met de honden uit de buurt.

Er stroomt een Levada (irrigatiekanaal) dwars door het terrein. Deze vertakt zich richting Monte en het nabijgelegen stadje Camacha. Wat wil je nog meer dan vanuit je achtertuin een heerlijke lentewandeling maken langs het kabbelende water. Nou, eerst moet dan de enkel van Anke weer in haar wandelschoen passen. De muggen hebben haar warme zoete bloed al weer ontdekt.

Een hele dag buitenlucht maakt hongerig en we bereiden een pastagerecht op het kleine elektrische tweepits toestel. Heerlijk improviseren in het keukentje, en dan met een glaasje wijn erbij genieten van de eenvoud. Eenvoud die gelukkig maakt.

Het aansteken van de houtkachel is minder eenvoudig. Met het roet op m’n wangen staar ik even later naar het vuur dat korte metten maakt met de kilte binnen Casa do Campo. Perfect!