“Mien zit in haar nachtjapon, achter de rhododenderon”. Hoogstandje van boerenhollandse poëzie dat zich in mijn hoofd heeft genesteld, en niet meer weggaat. Een gevalletje oververhitting, zuurstofgebrek, overgewicht of doodgewone waanzin? Johanna de Waanzinnige? Moet haast wel, waarom zou ik anders ons paradijsje een paar honderd meter hieronder inruilen voor deze hel van een wandeling: 500 reuzentreden die ons naar een ruïne van een eens beroemd klooster moet brengen? Vier domtorens op elkaar, één gehad en nog drie te gaan. De wereld zwemt, ik moet even zitten. Ik geef Harry een kontje, hij hijst me weer een trede hoger: samen komen we er wel. Boven aan de trap welteverstaan, van een klooster is nog niets te bekennen. Het uitzicht is echter subliem en de flora onovertroffen. We genieten er een tijdje van en houden het daarna voor gezien. Dit culturele hoogstandje laten wij voor wat het is, er wacht ons immers nóg een activiteit van titanische afmeting: de zondagslunch, Italiaanse stijl, drie uur en ontelbare gangen lang in het gezelschap van Silvio, zijn ouders, zus, neven, nichten en al wat zich verder nog tot zijn familie mag rekenen. De jongste telg een week oud (en gisteren gedoopt), de opa zo oud als het landschap zelf. Vier domtorens? Eitje!

We bevinden ons al een dag of twee op de Agroturismo Mare e Monti, dat wordt gerund door Silvio (en zijn familie). Een ware tuin van Eden: een pergola druipend van kiwi’s, stokken vol druiven en appelbomen zo zwaar beladen dat ze gestut moeten worden. We kunnen geen vijgen, pruimen of tomaten meer zien. Een ware hoorn van overvloed wordt over ons uitgekieperd, letterlijk: de oogst is zo groot dat lang niet alle vruchten geplukt kunnen worden en, slachtoffer van de zwaartekracht, vanzelf uit de bomen vallen. Komt toch aan, zo’n hazelnoot!

Silvio’s Engels is van hetzelfde niveau als ons Italiaans, dus we converseren met handen en voeten. Hij vertelt over zijn zelfgemaakte wijn, kaas en olijfolie. Wij antwoorden dat deze onovertroffen zijn, en menen het nog ook. Dus zet hij glunderend nog een fles op onze tafel. En schept ons bord nogmaals vol. We boeken nog twee extra nachten. Eenmaal thuis schaffen we wel een nieuwe garderobe aan!