En passant (slot)

De bel wordt niet beantwoord en zelfs de luiken zijn dicht van het atelier van Madame Picard.
Hij vloekt dat hij zo laat is en schrijft een boodschap voor haar. Samen met een raar verzegelde enveloppe schuift Bernard die in de bus en ziet dan het mandje met kersen staan die zij vaak voor hem plukt.
Nancy Picard reist niet graag.
Soms komt ze er niet onderuit een expositie van haar werk op te luisteren. Ze is al een eeuwigheid niet in het noorden geweest en als ze haar oude vriendin in Wimereux niet had willen bezoeken, was ze waarschijnlijk nooit naar Boulogne-sur-Mer vertrokken.

“Jammer dat ik nu niet weet of het adres nog wel klopt, ik heb sinds de dood van haar man niets meer vernomen”.
De taxichauffeur die Nancy naar het vliegveld van Clermont-Ferrand rijdt wil het liefst dat ze zwijgt.
“Wist U trouwens dat Picasso de laatste vijftien jaar van z’n leven in Mougins heeft gewoont? Ach, we hebben een heerlijke tijd beleefd daar en ... , nee niet met Picasso, met Evelyne natuurlijk. U luistert niet, geloof ik”.

Beide vrouwen stonden aan het begin van hun carrière en genoten van de ”roaring seventies”, het uitzicht op Cannes, de Middellandse zee en van elkaar. Hun ouders waren rijk genoeg en hadden het te druk met hun business om zich te bemoeien met de grillen van hun dochters. Nancy wist al gauw haar plaats tussen de kunstenaars te veroveren.
De Rivièra was haar paradijs, vol inspiratie en licht.
Ze ontmoette Evelyne op een strandfeest en was op slag verliefd. Mon papillon, noemde ze haar. Omdat Nancy voelde dat zij niet lang bij dezelfde bloem zou blijven en door het leven fladderde. Toch heeft hun affaire nog ruim een jaar geduurd, tot de papillon werd gevangen door die producent.

In de vertrekhal is het onverwacht druk. Nancy vindt een vrij tafeltje, controleert nog eens haar boardingpass en bestelt een rode wijn. Waarom ze ooit is weggegaan van de Côte d’Azur, durfde de chauffeur haar nog te vragen.
Het antwoord wordt een uurtje later aangehoord door de vrouw naast haar in het vliegtuig. “Terwijl Evelyne haar eerste grote rollen kreeg aangeboden, raakte ik in een diep dal. Critici vonden m’n werk te somber worden en de opbrengst was navenant. Vóór ik het wist zat ik badkamers te ontwerpen voor mijn vader. Ik ben nooit echt gelukkig geweest in de liefde. Na de dood van m’n ouders is het bedrijf verkocht en ben ik weer gaan schilderen, in de Auvergne”.
De vrouw knikt begrijpend. “En met succes, wat U zegt. Een overzichtstentoonstelling zelfs”.

De lobby van Hotel Beaufort is uitgestorven, de bar gesloten.
Doodmoe laat Nancy Picard zich op het bed vallen. In de kamer ernaast staat de TV aan, maar ze slaapt al wanneer de nieuwslezer met de dagsluiting bezig is:
“ Op het strand van Menton is vanmiddag het lichaam gevonden van een oudere vrouw. De politie kan nog geen mededelingen doen omtrent de identiteit van het slachtoffer. Er zou vooralsnog geen sprake zijn van een misdrijf.
Op de vraag of er een mogelijk verband bestaat met de vermissing van actrice Evelyne Godin ging de woordvoerder niet in. En dan nu het weer …”