En passant (deel 3)

Wij komen ze tegen bij een bruggetje over de Doudou.
De twee zetten hun fiets aan de kant en maken puffend hun helm los. Er prijkt een Australische vlag op één van de fietstassen en aan ieder stuur bungelt een grote Jacobsschelp.

Een paar kilometer verderop zit Bernard aan de keukentafel van Monsieur Dunot.
“Het beste medicijn tegen de schrik”, zegt de oude man. Hij zet de fles cognac binnen handbereik.
“Dat ik uitgerekend bij U uit de bocht moet vliegen, die verrekte toeristen letten helemaal niet op”. Bernards gezicht kleurt nog van opwinding. “Ik zal m’n ronde nooit op tijd afkrijgen zo”. “Dat zou dan voor het eerst zijn, mon ami, in al die jaren bij La Poste. Die dingen gebeuren nou eenmaal”. De schade aan de bestelwagen komt wel weer goed, weet Bernard. De deuk in z’n imago baart hem meer zorgen. “ Maar ik zou toch ook nog voor U naar de bank gaan en ik heb Madame Picard beloofd om…”. Monsieur Dunot pakt nog een glas uit het kabinet en schenkt in.
“Misschien wel het beste medicijn tegen alle malaise”, mijn beste Bernard.

Nog diezelfde middag begint Jean Dunot de eeuwenoude muur van de garage weer op te bouwen. Steen op steen.
Z’n handen willen nog wel, de geest is ook nog sterk. Alleen zijn ogen hebben hem in de steek gelaten.
De blauwe vlekken en bruine lijnen op het pleisterwerk verdwijnen stilaan weer achter de keien die de oude man geduldig op elkaar stapelt.

Pas als de nieuwe weg wordt aangelegd vinden ze de Middeleeuwse fresco’s terug. Monsieur Dunot maakt dat niet meer mee. Hij zou er wel een borrel op gedronken hebben.