16 en 17 juni (Albi)

Het is nog geen honderd kilometer vanaf hier naar daar. Daar is Albi, een plek waarover we al het een en ander hebben gelezen, en waar we erg naar uitkijken. Maar dat duurt nog even, want we plaatsen ons voort als sprinkhanen: hoppend van het ene mooie plekje naar het volgende.

We zoeven vrolijk door flinke heuvels, kortgehouden door stoere maar vooral kale schapen, en geheimzinnige bossen. De stenen stapelmuurtjes groen door kleine watervalletjes en zachte moskussentjes. In Caylus komen we met gierende remmen tot stilstand: Harry heeft een prehistorische weegbrug gesignaleerd die nodig gecontroleerd moet worden. Het weeginstrument blijkt buiten gebruik, maar het plaatsje is niet onaardig. Zo ook de markt aan de Place de la Bascule, en het terrasje dat erop uitziet. Bied daar maar eens weerstand aan…..

De stop in Saint-Antonin-Noble-Val is wél gepland. Wat een typische Franse eigenschap is dat toch: hoe langer de naam, hoe kleiner de stad. Saint-Antonin is een middelmaat provinciale stad, gelegen aan de Lot. Net als alle steden en dorpjes in deze streek, staat het hier vol met oude, Middeleeuws aandoende huizen. Maar hier is nog leven, dit is geen museumdorp zoals we er al veel van hebben gezien tijdens onze Tour de France. Er zijn nog een bakker, slager en kruidenier, en er wonen nog jonge mensen. Een goed teken!
Maar bovenal is het hier gezellig. Aan de overkant van de rivier claimen we een bankje tussen de picknickende families. In de schaduw om te ontsnappen aan de verzengende hitte: niet te geloven dat we een dag of twee geleden, al schuilend voor alweer een regenbui van Bijbelse omvang, bijna besloten hadden om maar naar huis te gaan. Inmiddels is het twintig graden warmer, we moeten er even aan wennen.

Cordes-du-Ciel is een vestingdorpje bovenop een steile rots. We bewonderen het vanuit de verte en bezoeken in plaats daarvan het Paradijs. Of beter gezegd, Le Jardin du Paradis. Een nog niet zo lang geleden ontworpen tuin die is bedoeld om de zinnen te strelen met waterpartijen (bewoond door amoureuze waterjuffers), geuren (overal essentiële olie in kleine flesjes) en kleuren. En om te mediteren in de her en der aanwezige hangmatten. Het is aardig gelukt.

Uiteindelijk komen we toch in Albi aan. Je kunt het al vanuit de verte zien liggen, de enorme kathedraal lijkt hoger de dan bergen eromheen. We kunnen niet wachten om de oude kronkelstraatjes eromheen te verkennen en raken al doende behoorlijk oververhit. Even gas terug, morgen is er weer een dag!

Vroeg in de ochtend is het nog heerlijk koel. We steken de rivier over via een vroeg-Middeleeuwse brug en hebben zo een prachtig uitzicht op de stad, die in zijn geheel uit rozerode steen is opgetrokken. Meer Italiaans aandoend dan Frans. De enorme basiliek, die vanuit bepaalde oogpunten meer op een burcht lijkt, is in zijn geheel opgetrokken uit rode baksteen in een stijl die ook uit de dertiger jaren had kunnen stammen. Het is echter een meesterwerk van vroeg-gotische bouwkunst vol prachtige schilderingen en beeldhouwwerk; het is dan ook vooral gebouwd om te imponeren. Dit is het hart van het land van de Katharen (vroeger beter bekend als Albigenzers). De mensen in deze streek zijn wars van autoriteit, gaan hun eigen gang. Spreken ook hun eigen taal, uitgedrukt in eigen straatnaambordjes die lekker eigenwijs naast de officiële Franstalige zijn gespijkerd. Onderdrukking door kerk en koning heeft ze er nooit onder kunnen krijgen.

De beroemdste zoon van Albi is ongetwijffeld de schilder en affichemaker Henri de Toulouse-Lautrec. Door een ernstige ziekte gehandicapt maar wel van adelijke afkomst, paste hij niet in het keurslijf van de landadel en vertrok naar Parijs. Daar woonde hij in de wijk Montmartre, voorheen Mont Martyre, zo geheten vanwege het feit dat hier Kathaarse martelaren zijn gedood. Hoezo toeval? Hoe dan ook, de eigenzinnige kunstenaar schuimde de theaters en bordelen af en vond daar genoeg inspiratie voor een veelomvattend oevre. Hij stierf jong, zoals het een echt kunstenaar betaamt. Zijn moeder bood zijn werk aan bij de grote musea in Parijs, die er echter hun neus voor ophaalden. Daarom hangen veel van zijn werken nu hier in Albi en kunnen wij ze nu bewonderen.

Dit is het dieptepunt van onze reis. Zuidelijker gaan we niet. We keren hier om, enigszins weemoedig, en beginnen aan de laatste étappe van deze reis.