08 juni, vrijdag (Chateaudun)

Claude Monet was al een redelijk bekend schilder toen hij, op weg naar zonniger oorden, vanuit de trein het gehucht Giverny zag liggen. Hij stapte uit, kocht een huis en ging nooit meer weg. Beetje bij beetje legde hij een tuin als een schilderij aan.

We waren gewaarschuwd: ga vroeg, dan loop je de hordes mis. We staan dus vóór openingstijd al voor de poort, samen met de genoemde hordes in de rij. Blijkbaar hebben we allemaal dezelfde reisgids. Binnen een kwartier tijd stromen letterlijk duizenden mensen toe. Zie dan maar eens te genieten van de kleurenweelde, het gezoem van de bijen, de geur van de rozen en het zonnetje dat zich waarempel zo af en toe laat zien. Ik doe mijn best, maar zou het liefst die @#$%!-Amerikanen over de tuinmuur kieperen. Gewoon, omdat ze met groepen van minimaal vijftig op hun veel te grote witte gymschoenen in ganzenmars door de smalle paadjes schuifelen en met veel te luide stem de rust verstoren.

Vroegâh, toen het leven nog overzichtelijk was en Amerika ver weg, trokken Monet’s aanwezigheid én het mooie licht hier alleen vele jonge schilders en andere kunstenaars aan. Die verbleven allemaal in de kroeg van mevrouw Baudy. Deze veranderde dan ook snel in een echt hotel, met rozentuin en atelier voor algemeen gebruik. Alle drie zijn er nog, in perfecte staat. Hier vinden we de rust en sereniteit die we in de “echte” tuin zo hebben gemist.

We kunnen hier vannacht helaas niet blijven (geen plaats meer in de herberg), dus we verkassen naar Chateaudun, aan het begin van het Loiredal. Het blijkt een onverwacht leuke plek, met een grote burcht en een route touristique die we braaf volgen om deze van alle kanten te kunnen bekijken. Een voorproefje van wat ons de komende dagen nog te wachten staat.