06 juni, woensdag (Saint Georges du Mesnil)

When in Rome, do as he Romans do. De Engelsen weten het soms ook mooi te zeggen. In deze geest bezoeken we kappers, supermarkten, badhuizen, etc in allerhande vreemde oorden.

Vandaag pakken we het anders aan en bezoeken een Franse plattelandstandarts. Niet helemaal vrijwillig, maar na twee nachten niet slapen door flinke kiespijn lijkt me dit de beste optie. Onze gastheer en –vrouw regelen het voor ons en ik zit binnen een paar uur met knikkende knieën te wachten tot de gevreesde deur opengaat. De hel is niet een bodemloze put vol vuur en duivels: het is de kille wachtkamer van een tandarts waar je nooit meer wegkomt en tot in de eeuwigheid mag luisteren naar het snerpende geluid van de boor. Kop op, ‘t is voor mijn eigen bestwil…..

Het valt uiteindelijk mee. De ontstoken kies blijkt overleden en verandert al snel in een in een bodemloze put vol oersoep. Klinkt heftig, maar de dokter is spraakzaam doch vakkundig en pijn doet het niet. Alleen is converseren in het Frans nog moeilijker met je mond wijd open. Tot mijn grote verbazing wil de goede man niet voor zijn diensten worden betaald. Dat voelt niet fijn, maar gelukkig hebben we een goede fles wijn bij ons. Het wordt me duidelijk waarom deze man stalen banden nodig heeft om zijn huis overeind te houden. En hoe Frankrijk aan zijn begrotingstekort komt. Maar ik wil niets meer horen over onaardige en ongastvrije Fransen. Wij zijn ze in ieder geval nog niet tegen gekomen!

Om bij te komen van de schrik mag ik van Harry nog een tuin bekijken. Wederom kent TomTom de bestemming niet. Al zoekende dwalen we rond, langs heuvels en plaatsjes vol oeroude vakwerkhuisjes (Fransen breken nooit iets af) en poëtische namen als Saint Victor d’Epine, Saint Georges de Verviers, Hameau de Sainte Marie. Grootse en heilige namen, langer dan de dorpjes zelf. Ter compensatie zijn ze bijna allemaal voorzien van een Calvarie, een enorm kruisbeeld met rotsblokken eromheen.

Overigens blijkt de gezochte tuin, wanneer we deze uiteindelijk vinden en triomfantelijk zwaaiend met een tweedehands foldertje onze aanwezigheid kenbaar maken, in andere handen te zijn overgegaan. En niet toegankelijk voor publiek……