De naam verklapt het al een beetje. Graskop. Ronde, kortgeknipte heuvels.
Langs de Hoof-street het vertrouwde patroon van Caltex, Pick ‘n Pay, Pep en Spar.
Mannen en vrouwen hangen loom achter hun kraampje of klonteren samen bij de Bottlestore, iemands autoradio laat de heupen wiegen. Net als in Hazyvieuw, Sabie, Schagen.
Ja, Schagen.
Hotel Graskop ligt aan het kruispunt van twee Panoramaroute’s. Nadat we de hekken van Kruger NP achter ons hadden dichtgedaan veranderde het landschap. Berghellingen met schaafwonden, littekens en schroeiplekken. In de grotten van Sudwala vinden we gelukkig de schoonheid van de natuur terug.
Moeder Aarde en Vader Tijd hebben hier wonderlijke vormen aan het druipsteen gegeven en je fantasie doet de rest. Onder een dikke laag vleermuispoep zou de goudschat van de verbannen Paul Kruger zijn verstopt maar nooit gevonden.
Goudkoorts. Behalve het nieuws en het weerbericht klinkt ook de prijs per troy ounce door de ether.
De Mac Mac waterval is ooit door goudzoekers met dynamiet in tweeën geplitst waardoor er nu twee maal 65 meter water in de diepte verdwijnt. De kloof is indrukwekkend.
Zo ook het riante aanbod van houten beeldjes en goedbedoelde gebruiksvoorwerpen rond dit natuurgeweld, het verklaart wel meteen die intensieve bosbouw overal.
Het gebied rond Pilgrim’s Rest was letterlijk een goudmijn. Houten gebouwtjes met golfplaten daken huisvesten de winkels van honderd jaar geleden. Voor de direkteur van de mijn had de Transvaal Gold Mining maatschappij een aardig optrekje uit de grond gestampt, iets buiten het stadje. We monsteren ieder vertrek van Alanglade House dat met spulletjes van de vroegere bewoners is ingericht. De periode rond de Eerste Wereldoorlog. Het gezin van Alan en Gladyss Barry lijkt elk moment weer thuis te komen, ook al is het sinds 1972 een museum.
Bij Pilgrim’s Pantry serveren ze de lekkerste pannenkoeken. Met suikerkorrels van goud erop.
We kunnen er weer even tegen. Maar waar staat de auto ook alweer? Niet bij de oude drukkerij !
Ongevraagd hebben schoffies uit de buurt de chevrolet’s oorspronkelijke kleur naar boven gehaald.
Een wasbeurt voor vijftig rand, hun eigen goudmijn.
Zo rijden we fris verder over de Panoramaroute. Blyde rivier en Treur rivier. Daar waar ze samenvloeien zijn grote kolkgaten ontstaan waaruit de eerste goudzoekers enorme hoeveelheden goud naar boven haalden. Bourke’s Luck. Met een beetje geluk weet Anke haar voetjes in het stromende water te dompelen. De Blyde River heeft in de loop van eeuwen een canyon van twintig kilometer uitgesleten.
Uitzichtpunten die Wonderview of God’s Window heten stellen steevast teleur.
Aan de rand van het zwembad snoepen we een snoepje uit grootmoeders tijd, het zonnetje verdwijnt stilaan achter het dak van Hotel Graskop. Het langwerpige gebouw heeft iets weg van een streekhospitaal, maar de kamers zijn door verschillende kunstenaars ingericht. Andrew Milne heeft boven ons bed archiefmappen opgehangen, daarnaast een slordig opgerolde tuinslang gevuld met witte bolletjes. Het geheel in grijs met oranje. Ongewoon.
Vanavond eten we Portugees/Mozambikaans. Ongewoon lekker.