09. St. Lucia (28 +29 oktober 2011)

Van Ukhahlamba naar iSimangaliso. Tussen Drakensbergen en moerasland liggen dorpjes waar koeien en schapen het straatbeeld bepalen. Waar sierlijke vrouwen elke last op het hoofd dragen en kinderen in hun schooluniform zingend de dagelijkse wandeling terug naar huis afleggen, stropdasjes nonchalant in de broekzak. Zo zouden we het liefst langzaam terug naar de kust willen afdalen maar KwaZulu-Natal is te groot.
Honderden vrachtwagens bevolken de N3 en N2, roet en kapotte banden achterlatend. Minibusjes scheuren voorbij om dan plotseling iemand in de berm op te pikken. Verder noordwaarts komen we in een gebied met veel bosbouw en ananasplantages. Droge berglucht heeft plaatsgemaakt voor klamme hitte en eindelijk weerklinkt het BESTEMMING BEREIKT.

Saint Lucia Wetland Park, omgedoopt naar iSimangaliso, dat is Zulu-taal voor Land van Wonderen.
We verblijven in het Lalapanzi Guesthouse met zoutwaterrotszwembad. St. Lucia is meer een villawijk dan een schattig dorpje. Ingeklemd tussen Indische oceaan en een uitgestrekt meer.
Vanaf het brede strand lopen we over een lange boardwalk naar wat ik de Slufter zou noemen.
Een ondiep binnenwater waar nijlpaarden en krokodillen leven. Gezeten aan een picknicktafel van de Deep Sea Angling Club zien we hoe de lucht betrekt, zwanger van onweer.
Tussen het riet in het midden van de lagune menen we een krokodil te zien zwemmen, of toch weer niet. Dan steekt een nijlpaard opeens z’n kop boven de waterlijn. Niet te missen.
Het beest snorkt tevreden, niet gehinderd door het gedonder dat is begonnen en niet meer ophoudt tot we in slaap zijn gevallen.

Er stopt een landrover met overdekte hoofdtribune voor de poort. Keurig op tijd.
Legerkistjes stappen vastberaden op ons af, “my name is Sakhile”. Een Zulu-krijger in khaki outfit helpt ons aan boord. Samen met een Duits stel maken we ons op voor de Heritage Tour. Geen idee wat ons te wachten staat. Wel vreemd dat onze oosterburen een stapel handdoeken meebrengen.
Amper drie straten verderop vraagt Sakhile of we even op hem willen wachten. Hij heeft pas zijn lange dreadlocks geverft en is bang dat ze zullen afgeven op z’n schone hemd. Ik begin stilaan te vermoeden dat onze dagtocht van het type zangendanskrokodillenfarmsouvernirwinkeltje is.
We rijden Zuid-Afrika’s eerste Wereld Erfgoed binnen en staan na een korte uitleg en bestudering van de kaart al gauw tegen twee gestreepte konten te kijken. Buffels, Wildebeesten en nog meer Zebra’s. Duinlandschap, zompig gras, mestkevers met het geluid van een scheerapparaat vliegen voor de auto uit. Met donkere stem benoemt onze gids de verschillende soorten antilope die we nog niet eerder van zo dichtbij konden bewonderen. Thuis zullen we die benamingen pas echt op een rijtje krijgen, of anders maar niet.

Sakhile lijkt volkomen in zijn element, hij volgt een spoor, de teugels van de landrover worden aangehaald. Het is ons een raadsel hoe hij ze heeft gevonden maar we komen pal naast twee flinke neushoorns tot stilstand. Nog een beetje zwart van een modderbad grazen ze hoorbaar doch onverstoorbaar verder. Er zit vogelpoep op hun rug afkomstig van een witte ibis die niet wil wijken.
Van “de grote vijf” hebben we er nu vier gezien. De camera staat niet lang op stand-by want verderop houden een stuk of zeven nijlpaarden hun gevoelige huid nat, de zon prikt door het wolkendek, de temperatuur schiet omhoog.
Aan het strand is het koeler. Verwaaide bomen die op het hoge duin groeien vangen de nevel die uit de branding vrijkomt. Vera en Michael halen hun handdoeken tevoorschijn en Sakhile verstrekt snorkels en zwemvliezen. Ons rest een wandeling langs het strand. Tientallen krabben rennen richting vloedlijn. De badgasten hebben we achter ons gelaten, vóór ons ligt het zand er maagdelijk bij. Hand in hand nemen we de afgelopen uren en dagen nog eens door.

Terug bij de picknickplaats is Sakhile al “de braai” aan het opstoken voor de lunch.
Onder het genot van een lekker lapje vlees vertellen de toergenoten dat ze vanwege de sterke stroming weinig van de onderwaterwereld hebben kunnen zien.
Geritsel in de boom, grijze aapjes loeren naar onze dis. Wij loeren terug.
De klim naar het uitzichtpunt tussen oceaan en Lake St. Lucia valt zwaar. Het land, de bewoners en hun vee werden door verscheidene plagen geteisterd, inclusief apartheid. Het planten van ontelbare naaldbomen bleek vruchteloos. Nu is het een natuurgebied dat zich over pakweg tien jaar tot over de grenzen van Mozambique en Swaziland zal hebben uitgestrekt. Eenentwintig verschillende ecosystemen, alleen waar zit nou toch dat jachtluipaard?

In de Deep Sea Angling Club zijn alle ogen inmiddels gericht op de Sharks.
Ze spelen tegen een rugbyteam uit de provincie Gauteng. Gejuich en gevloek schalt over het water.
Een Hippo trekt van verveling haar enorme muil open. Vers onweer rolt over St. Lucia.
Business as usual.