De bibliotheek van Puhoi is zo groot als een gemiddeld transformatorhuisje. Kerkje en General-Store zijn met dezelfde witgeschilderde planken betimmerd. Onveranderd sinds 1840 of daaromtrent. Doorweekt nemen we plaats op de houten veranda van de lokale pub.
In afwachting van thee en koffie (flat white) bestudeerd Anke het etiket van de zojuist verworven pot Macademia Mustard. De maakster beweerde zojuist stellig, aan de voorkeuren van haar cliëntele, te kunnen raden uit welk land men afkomstig is. Mosterdwetenschap.
Boven onze zitplaats hangt een bord: ”Bullshit-Corner”. De regen is echt.

De eerste pioniers zijn hier een eind de rivier opgeroeid, hebben hun dieren en huisraad in de vallei een plek gegeven en voor ons en-passent een nu historisch dorpje gesticht. Perfecte plek trouwens. De monding van Puhoi River hebben we eerder vanaf een heuveltop mogen bewonderen. Het luie zweet stroomde niet minder tijdens de Olympische klim door een soort oerbos. Maar jongens wat was dat mooi!
Over de Twin-Coast Highway rijden we de eerste grote etappe door North Land. Denk bij highway niet aan een brede jaagbaan maar aan een provinciale achtbaan.
Na vrijwel elke twintig kilometer begint een ander landschap, een ander weertype ook.
Links licht het lieflijke Devon, gesluierd in Engelse mist. Rechts de ”versleten” rug van de Sierra de Gredos, inclusief de harde Spaanse zon erboven. Bocht na bocht vertel ik Anke hoe mooi ik het vindt. “Dit is nog maar het begin, ik wist wel dat het je zou bevallen”, zegt ze.
Ergens in Oostenrijk, langs de kant van de weg, moeten we een keuze maken in de te volgen route. De TomTom geeft geen bruikbaar advies. “Indien mogelijk maak een U-bocht”, roept Truus al een poosje. We schrijven beter Truce, dat oogt wat New Zealandser.
Onze bestemming ligt aan het eind van een spannend weggetje dat soms vlak langs de kust slingert. Stilaan bereiken we The Bay of Islands. “Wist jij dat Tahiti bij Portugal lag?”
Het zijn de enorme boomvarens, als een groene draad door de wisselende decors, die je doen beseffen hoe bijzonder Nieuw Zeeland’s Noorder Eiland is.

Anke maakt een foto terwijl ik de bak van de WC leegkieper, voor het contrast zeg maar.
Onze Apollo camper – ze hadden hem net zo goed Hercules kunnen noemen – staat nu keurig in vak 27 van het Russel Top 10 Holiday Park. Wat een mooie etappe. Wat mooi.

Kororareka, 14:15 uur :
Ze hebben geen zin om te spelen, tonen weinig interesse in het schip dat ongeduldig op de golven rond Tapeka Point laveert. Ze zouden drachtig zijn, dus dan heb je wel wat anders aan je ”blow-hole” dan dolfijnspotters te plezieren.
Maar we hebben ze toch gezien! Deze dieren fotograferen is echter zoiets als het voorspellen van de mosterdkeuze der Kenianen.
De kapitein geeft gas en we stuiven langs eilandjes wier namen onuitspreekbaar zijn:
Urupukapuka of Motuarohia zijn eenvoudiger te noteren.
Er is een gat geslagen in Motukokako en daar kunnen we doorheen varen. Klap op de vuurpijl is de vuurtoren van Cape Brett. Het weer slaat om maar het scheepje niet. Ik heb trouwens nooit geweten dat m’n tuinkabouter zulke zeebenen heeft. Anke is pas bij de boeg weg te krijgen als het echt te onstuimig en koud wordt.

Eenmaal terug op de vaste wal genieten we nog een poosje van het uitzicht op de baai, met warme chocolademelk en dito taart. Russel is een charmant, slaperig plaatsje.
Ooit een nest van walvisvaarders die geen wet respecteerden. “Hell of the Pacific” werd het genoemd, toen Russel nog gewoon Kororareka heette.